Στη δημοσίευση που ακολουθεί αποκαλύπτεται με κάθε επισημότητα, η κοινή αφετηρία Κυβέρνησης και Αρχιεπισκοπής Αθηνών: Εθνομηδενισμός. Ο πρώτος ιδεοληπτικός και ο έτερος οικουμενιστικός...Ο διευθυντής του Γραφείου Τύπου της Αρχιεπισκοπής κος Βασιλείου, προσεκτικά και συγκροτημένα στοιχειοθετεί μια γραμμή υπεράσπισης υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών, σαν επιδέξιος σκηνοθέτης.
Δεν το λέει ανοιχτά αλλά το υποστηρίζει ένθερμα από την αρχή ως το τέλος. Ζουμάρει σαν επιδέξιος διεθνιστής, στον ψυχικό κόσμο του πιστού λαού και διαγνώνει την αγάπη για την πατρίδα ως άκρατο και τυφλό πατριωτισμό. Τι απαντά άραγε στον Παύλο Μελά;
Όταν ο λόγος του φτάνει στο γεωπολιτικό κόστος, επιστρατεύει τον Θεό, την
ειρήνη των λαών, υπονοώντας σαν ακραιφνής παγκόσμιος πολίτης (άρα και οικουμενιστής) πως μάλλον τα ολοκαυτώματα τα προκάλεσαν όσοι δεν έθεσαν την παγκόσμια ειρήνη των λαών πάνω από τις αξίες τους.
Μα στη μνήμη των ολοκαυτωμάτων δεν τιμούμε τους σφαγείς των λαών, αλλά τα θύματα που δεν φοβήθηκαν και δεν αλλαξοπίστησαν με αποτέλεσμα να υποστούν βασανισμούς, εγκλεισμούς και τον θάνατο.
Μιλά για σκότος και για την ανάγκη της ύπαρξης του Διογένη, αναζητώντας τον άνθρωπο, σφιχταγκαλιασμένος με τούτη τη ζωή, τρέμοντας μάλλον την ιδέα του θανάτου υπέρ πίστεως και πατρίδος, λησμονώντας τελείως τον Θεάνθρωπο και την αιώνια ζωή.
Τι ζητήσαμε κύριε Βασιλείου;
Να χτυπήσετε πένθιμα τις καμπάνες για την προδοσία των Πρεσπών.
Αν δεν θέλετε η άποψή σας σεβαστή.
Αντρίκια και παλικαρίσια, όχι με περικοκλάδες και πολλές ερμηνείες.
Αν εκφράζετε τον εαυτό σας, θα υποστείτε και τις ιστορικές συνέπειες, γιατί αν λαθεύετε σε όσα λέτε θα στοιχηθείτε με εφιάλτες και πηλιογούσηδες.
Το ερώτημα είναι γιατί παραμένετε στη θέση σας;
Αν εκφράζετε την Εκκλησία της Ελλάδος... τότε ήρθε η ώρα να ανέβει ο λαός στα καμπαναριά και να χτυπήσει τις καμπάνες πένθιμα.
Ο Θεός να μας λυπηθεί
Δεν το λέει ανοιχτά αλλά το υποστηρίζει ένθερμα από την αρχή ως το τέλος. Ζουμάρει σαν επιδέξιος διεθνιστής, στον ψυχικό κόσμο του πιστού λαού και διαγνώνει την αγάπη για την πατρίδα ως άκρατο και τυφλό πατριωτισμό. Τι απαντά άραγε στον Παύλο Μελά;
Όταν ο λόγος του φτάνει στο γεωπολιτικό κόστος, επιστρατεύει τον Θεό, την
ειρήνη των λαών, υπονοώντας σαν ακραιφνής παγκόσμιος πολίτης (άρα και οικουμενιστής) πως μάλλον τα ολοκαυτώματα τα προκάλεσαν όσοι δεν έθεσαν την παγκόσμια ειρήνη των λαών πάνω από τις αξίες τους.
Μα στη μνήμη των ολοκαυτωμάτων δεν τιμούμε τους σφαγείς των λαών, αλλά τα θύματα που δεν φοβήθηκαν και δεν αλλαξοπίστησαν με αποτέλεσμα να υποστούν βασανισμούς, εγκλεισμούς και τον θάνατο.
Μιλά για σκότος και για την ανάγκη της ύπαρξης του Διογένη, αναζητώντας τον άνθρωπο, σφιχταγκαλιασμένος με τούτη τη ζωή, τρέμοντας μάλλον την ιδέα του θανάτου υπέρ πίστεως και πατρίδος, λησμονώντας τελείως τον Θεάνθρωπο και την αιώνια ζωή.
Τι ζητήσαμε κύριε Βασιλείου;
Να χτυπήσετε πένθιμα τις καμπάνες για την προδοσία των Πρεσπών.
Αν δεν θέλετε η άποψή σας σεβαστή.
Αντρίκια και παλικαρίσια, όχι με περικοκλάδες και πολλές ερμηνείες.
Αν εκφράζετε τον εαυτό σας, θα υποστείτε και τις ιστορικές συνέπειες, γιατί αν λαθεύετε σε όσα λέτε θα στοιχηθείτε με εφιάλτες και πηλιογούσηδες.
Το ερώτημα είναι γιατί παραμένετε στη θέση σας;
Αν εκφράζετε την Εκκλησία της Ελλάδος... τότε ήρθε η ώρα να ανέβει ο λαός στα καμπαναριά και να χτυπήσει τις καμπάνες πένθιμα.
Ο Θεός να μας λυπηθεί
...πάρτε ένα Panadol και συνεχίστε την ανάγνωση
Οι πένθιμες καμπάνες τού Θανάτου και οι καμπανάρηδες της ζωής
«Όταν οι καμπάνες σημαίνουν πένθιμα, ο κόσμος πεθαίνει….
Όταν, όμως, δύο διαφορετικά Έθνη γίνουν ένα και οι πολίτες τους καταλάβουν ότι είναι Δημιουργήματα τού ενός Θεού, χωρίς χρώμα και σύνορα, τότε ο κόσμος δεν πεθαίνει ποτέ…»
Με αφορμή αυτές τις σκέψεις μου αλλά και το ερέθισμα που έλαβα από τον έγκριτο εκκλησιαστικό ιστότοπο «Βήμα Ορθοδοξίας», ο οποίος τις τελευταίες ημέρες ανήρτησε δύο δημοσιεύματα με τίτλο: «Μακεδονία τώρα: πένθιμα χτυπούν οι καμπάνες», το ένα και «ο Μητροπολίτης στις εκδηλώσεις μνήμης τού Ολοκαυτώματος των Ελλήνων Εβραίων», το άλλο, μού γεννήθηκε το υπαρξιακό ερώτημα: «Μπορεί η Εκκλησία να αποτελεί στις ημέρες μας τον μοχλό δύναμης της εργαλοιοποίησης για την δυναμική τής Ιστορίας;»
Η απάντηση την οποίαν έδωσα μετά, από προσωπική βάσανο στην οποίαν υπεβλήθην, ήταν ένα ΟΧΙ και αυτό διότι η Εκκλησία χτυπά πένθιμα τις καμπάνες εκεί όπου κυριαρχεί ο Θάνατος και όχι εκεί όπου επιτυγχάνεται, έστω και μέσω αντιθέσεων, η Ειρήνη.
Πένθιμα χτύπησαν οι καμπάνες όταν το Ελληνικό Έθνος υποδουλώθηκε στους Οθωμανούς και στους Γερμανούς κατακτητές, ενώ χαρμόσυνα χτύπησαν όταν το Έθνος των Ελλήνων ελευθερώθηκε από τους κατακτητές.
Για τον λόγο αυτό, θέλω να πιστεύω πως η Συμφωνία των Πρεσπών, είναι μια νέα υπόθεση για όλους μας.
Όσοι, όμως, εγκλωβιζόμαστε, σήμερα, αβασάνιστα σε έναν αρρωστημένο πατριωτισμό δεν κάνουμε τίποτα άλλο παρά να γινόμαστε υμνητές τού πολέμου και της πένθιμης καμπάνας. Δεν αγωνιζόμαστε για την επικράτηση της Ειρήνης παρά μόνο ρίχνουμε νερό στον μύλο τού κάθε νεοεμφανιζόμενου μορφώματος που ως σκοπό και στόχο έχει την διάλυση και την αποσύνθεση της κοινωνίας.
«Ο χώρος τής Εκκλησίας είναι ο χώρος όπου το Φως καταργεί το σκοτάδι. Είναι ο χώρος στον οποίον ο ένας ακουμπά πάνω στον άλλον προσφέροντας την αγάπη… ».
Όλη αυτή η εμμονή στον υπέρμετρα αρρωστημένο πατριωτισμό από τους κάθε λογής πατριδοκάπηλους, δεν οδηγεί πουθενά παρά μόνον στην επανάληψη λαθών τού παρελθόντος τα οποία οδήγησαν Έθνη ολόκληρα σε Ολοκαυτώματα.
Προς αποφυγή τέτοιων εγκληματικών ενεργειών, χρέος όλων μας, αυτήν την σκοτεινή ώρα προς την αυγή, θα πρέπει να είναι ο αγώνας μας για την επικράτηση της Ειρήνης, για την ειρηνική συνύπαρξη με τον «ξένο» ώστε να μή ζήσει και πάλι ο κόσμος νέα Ολοκαυτώματα Εθνών.
Χρέος μας είναι να αποβάλλουμε από την ζωή μας τα ιδεολογήματα μίσους των εθνικιστικών διαχωριστικών γραμμών, ότι, δηλαδή, ο «ξένος» είναι η κόλασή μας, αλλά υιοθετώντας το μήνυμα ζωής ότι ο άλλος είναι ο Παράδεισός μας.
Αυτό, ακριβώς, απεικονίζει ο τίτλος τού δεύτερου διαδικτυακού δημοσιεύματος, με τον Ορθόδοξο Μητροπολίτη να είναι δίπλα στον Ραββίνο και να καταδικάζουν, από κοινού, τούς υπαίτιους τού Ολοκαυτώματος. Χωρίς ο ένας ή ο άλλος να απεμπολούν τις θρησκευτικές ή ιδεολογικές τους ιδιαιτερότητες, στάθηκαν πλάι, ο ένας στον άλλον, αφορίζοντας τον Θάνατο, καταδικάζοντας το σκοτάδι για να επικρατήσει το Φως και η ειρηνική συνύπαρξη ζωής με όλες της τις προεκτάσεις.
Αυτό, ακριβώς, δεν είναι ο χώρος τής Εκκλησίας όπου το Φως καταργεί το σκοτάδι; Εκεί δεν είναι ο χώρος στον οποίον ο ένας ακουμπά πάνω στον άλλον προσφέροντας την αγάπη, η οποία ενσαρκώνεται και ολοκληρώνεται στο κοινό Ποτήριο της ζωής;
Γι’ αυτούς τους λόγους, θα πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε ότι ο κόσμος μας θα γίνει καλλίτερος όταν όλοι μαζί αγωνιστούμε και καταφέρουμε να καταργήσουμε το σκοτάδι και να δώσουμε, στον κόσμο, το Φως της ζωής.
«Ο κόσμος μας έχει ανάγκη από έναν Διογένη που μέσα στο σκότος τού κόσμου θα βρεί τον χαμένο άνθρωπο της Ιστορίας…»
Η πραγμάτωση αυτή θα γίνει πράξη όταν όλοι μας μεταμορφώσουμε το «πρέπει» σε «κάνω πράξη» στην ζωή μου την ενσάρκωση του Ειρηνοποιού στα χρόνια της χολέρας των υμνητών τού μίσους και της αμαύρωσης τής Εικόνας τού Θεού, που είναι ο Άνθρωπος.
Υπερβαίνοντας τον πτωτικό άνθρωπο, θα πρέπει να αντισταθούμε σε όλους εκείνους τους νεοδογματισμούς των εμπνευστών που τροφοδοτούν με αρρωστημένα ιδεολογήματα τις πένθιμες καμπάνες, να δώσουμε, ως αντίδοτο, το μήνυμα τής μεταμόρφωσης του κόσμου.
Θα πρέπει να παιδαγωγήσουμε τον κόσμο, τους Λαούς ώστε να γίνουν οι χαρμόσυνες καμπάνες τής Ειρήνης.
Να γίνουν εκείνοι οι άνθρωποι οι οποίοι θα μεταμορφώσουν τα νεκροταφεία των αρρωστημένων ιδεολογημάτων σε κοιμητήρια Ειρήνης και προοπτικής ειρηνικής και αισχατολογικής Αναστάσεως των νέων γενεών.
Αυτό χρειάζεται σήμερα ο κόσμος, αυτό έχει ανάγκη η ανθρωπότητα.
Έχει ανάγκη από έναν Διογένη που μέσα στο σκότος τού κόσμου θα βρεί τον χαμένο άνθρωπο της Ιστορίας ο οποίος θα χτυπήσει την χαρμόσυνη καμπάνα της χαράς, της ευημερίας και της συνύπαρξης των Λαών.
ΠΗΓΗ
...πάρτε ένα Panadol και συνεχίστε την ανάγνωση εδώ
trelogiannis.blogspot
Με αφορμή αυτές τις σκέψεις μου αλλά και το ερέθισμα που έλαβα από τον έγκριτο εκκλησιαστικό ιστότοπο «Βήμα Ορθοδοξίας», ο οποίος τις τελευταίες ημέρες ανήρτησε δύο δημοσιεύματα με τίτλο: «Μακεδονία τώρα: πένθιμα χτυπούν οι καμπάνες», το ένα και «ο Μητροπολίτης στις εκδηλώσεις μνήμης τού Ολοκαυτώματος των Ελλήνων Εβραίων», το άλλο, μού γεννήθηκε το υπαρξιακό ερώτημα: «Μπορεί η Εκκλησία να αποτελεί στις ημέρες μας τον μοχλό δύναμης της εργαλοιοποίησης για την δυναμική τής Ιστορίας;»
Η απάντηση την οποίαν έδωσα μετά, από προσωπική βάσανο στην οποίαν υπεβλήθην, ήταν ένα ΟΧΙ και αυτό διότι η Εκκλησία χτυπά πένθιμα τις καμπάνες εκεί όπου κυριαρχεί ο Θάνατος και όχι εκεί όπου επιτυγχάνεται, έστω και μέσω αντιθέσεων, η Ειρήνη.
Πένθιμα χτύπησαν οι καμπάνες όταν το Ελληνικό Έθνος υποδουλώθηκε στους Οθωμανούς και στους Γερμανούς κατακτητές, ενώ χαρμόσυνα χτύπησαν όταν το Έθνος των Ελλήνων ελευθερώθηκε από τους κατακτητές.
Για τον λόγο αυτό, θέλω να πιστεύω πως η Συμφωνία των Πρεσπών, είναι μια νέα υπόθεση για όλους μας.
Όσοι, όμως, εγκλωβιζόμαστε, σήμερα, αβασάνιστα σε έναν αρρωστημένο πατριωτισμό δεν κάνουμε τίποτα άλλο παρά να γινόμαστε υμνητές τού πολέμου και της πένθιμης καμπάνας. Δεν αγωνιζόμαστε για την επικράτηση της Ειρήνης παρά μόνο ρίχνουμε νερό στον μύλο τού κάθε νεοεμφανιζόμενου μορφώματος που ως σκοπό και στόχο έχει την διάλυση και την αποσύνθεση της κοινωνίας.
«Ο χώρος τής Εκκλησίας είναι ο χώρος όπου το Φως καταργεί το σκοτάδι. Είναι ο χώρος στον οποίον ο ένας ακουμπά πάνω στον άλλον προσφέροντας την αγάπη… ».
Όλη αυτή η εμμονή στον υπέρμετρα αρρωστημένο πατριωτισμό από τους κάθε λογής πατριδοκάπηλους, δεν οδηγεί πουθενά παρά μόνον στην επανάληψη λαθών τού παρελθόντος τα οποία οδήγησαν Έθνη ολόκληρα σε Ολοκαυτώματα.
Προς αποφυγή τέτοιων εγκληματικών ενεργειών, χρέος όλων μας, αυτήν την σκοτεινή ώρα προς την αυγή, θα πρέπει να είναι ο αγώνας μας για την επικράτηση της Ειρήνης, για την ειρηνική συνύπαρξη με τον «ξένο» ώστε να μή ζήσει και πάλι ο κόσμος νέα Ολοκαυτώματα Εθνών.
Χρέος μας είναι να αποβάλλουμε από την ζωή μας τα ιδεολογήματα μίσους των εθνικιστικών διαχωριστικών γραμμών, ότι, δηλαδή, ο «ξένος» είναι η κόλασή μας, αλλά υιοθετώντας το μήνυμα ζωής ότι ο άλλος είναι ο Παράδεισός μας.
Αυτό, ακριβώς, απεικονίζει ο τίτλος τού δεύτερου διαδικτυακού δημοσιεύματος, με τον Ορθόδοξο Μητροπολίτη να είναι δίπλα στον Ραββίνο και να καταδικάζουν, από κοινού, τούς υπαίτιους τού Ολοκαυτώματος. Χωρίς ο ένας ή ο άλλος να απεμπολούν τις θρησκευτικές ή ιδεολογικές τους ιδιαιτερότητες, στάθηκαν πλάι, ο ένας στον άλλον, αφορίζοντας τον Θάνατο, καταδικάζοντας το σκοτάδι για να επικρατήσει το Φως και η ειρηνική συνύπαρξη ζωής με όλες της τις προεκτάσεις.
Αυτό, ακριβώς, δεν είναι ο χώρος τής Εκκλησίας όπου το Φως καταργεί το σκοτάδι; Εκεί δεν είναι ο χώρος στον οποίον ο ένας ακουμπά πάνω στον άλλον προσφέροντας την αγάπη, η οποία ενσαρκώνεται και ολοκληρώνεται στο κοινό Ποτήριο της ζωής;
Γι’ αυτούς τους λόγους, θα πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε ότι ο κόσμος μας θα γίνει καλλίτερος όταν όλοι μαζί αγωνιστούμε και καταφέρουμε να καταργήσουμε το σκοτάδι και να δώσουμε, στον κόσμο, το Φως της ζωής.
«Ο κόσμος μας έχει ανάγκη από έναν Διογένη που μέσα στο σκότος τού κόσμου θα βρεί τον χαμένο άνθρωπο της Ιστορίας…»
Η πραγμάτωση αυτή θα γίνει πράξη όταν όλοι μας μεταμορφώσουμε το «πρέπει» σε «κάνω πράξη» στην ζωή μου την ενσάρκωση του Ειρηνοποιού στα χρόνια της χολέρας των υμνητών τού μίσους και της αμαύρωσης τής Εικόνας τού Θεού, που είναι ο Άνθρωπος.
Υπερβαίνοντας τον πτωτικό άνθρωπο, θα πρέπει να αντισταθούμε σε όλους εκείνους τους νεοδογματισμούς των εμπνευστών που τροφοδοτούν με αρρωστημένα ιδεολογήματα τις πένθιμες καμπάνες, να δώσουμε, ως αντίδοτο, το μήνυμα τής μεταμόρφωσης του κόσμου.
Θα πρέπει να παιδαγωγήσουμε τον κόσμο, τους Λαούς ώστε να γίνουν οι χαρμόσυνες καμπάνες τής Ειρήνης.
Να γίνουν εκείνοι οι άνθρωποι οι οποίοι θα μεταμορφώσουν τα νεκροταφεία των αρρωστημένων ιδεολογημάτων σε κοιμητήρια Ειρήνης και προοπτικής ειρηνικής και αισχατολογικής Αναστάσεως των νέων γενεών.
Αυτό χρειάζεται σήμερα ο κόσμος, αυτό έχει ανάγκη η ανθρωπότητα.
Έχει ανάγκη από έναν Διογένη που μέσα στο σκότος τού κόσμου θα βρεί τον χαμένο άνθρωπο της Ιστορίας ο οποίος θα χτυπήσει την χαρμόσυνη καμπάνα της χαράς, της ευημερίας και της συνύπαρξης των Λαών.
ΠΗΓΗ
...πάρτε ένα Panadol και συνεχίστε την ανάγνωση εδώ
trelogiannis.blogspot
Εμείς ως έθνος θέλουμε να είμαστε αγαπημένοι με τους γείτονες μας (τους σκοπιανούς)δεν θέλουμε να έχουμε έχθρα,θα τους αγαπήσουμε πιο πολύ όταν σταματήσουν να κλέβουν την ιστορία μας και την ταυτότητα μας.
Γιατί θα πρέπει να δεχτούμε κάτι που είναι ψεύτικο στο όνομα της αγάπης: και γιατί να μην υποχωρήσουν εκείνοι για το όνομα της αλήθειας και της ειρήνης!!! η αληθινή ειρήνη υπάρχει όταν υπάρχει η δικαιοσύνη δηλαδή η αλήθεια... έπρεπε να δηλαδή για χάρη του ψέματος να συμφιλιωθούμε;;
ΟΧΙ να συμφιλιωθούμε για χάρη της αλήθειας και τότε θα υπάρξει και αληθινή Αγάπη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου