Συγκλονίζει η μαρτυρία του Μιχάλη Πουλικάκου, του Έλληνα πιλότου που γλίτωσε από βέβαιο θάνατο, μαζί με τον συνάδελφό του Βασίλη Βασιλείου, στο πολυτελές ξενοδοχείο Intercontinental της Καμπούλ...
όταν τρομοκράτες εισέβαλαν σε αυτό τον Ιανουάριο του 2018 και σκότωσαν Αφγανούς αλλά και ξένους πολίτες.Ο Μιχάλης Πουλικάκος ήταν καλεσμένος στην εκπομπή «Μεσάνυχτα» και μίλησε για την ημέρα της τρομοκρατικής επίθεσης.
«Ήμασταν πολύ τυχεροί ο Βασίλης κι εγώ, αλλά δυστυχώς 85 συνάνθρωποι μας δεν ήταν τόσο τυχεροί όσο εμείς και χάθηκαν εκείνο το βράδυ στην επίθεση. Ήμασταν πιλότοι στην Ολυμπιακή Αεροπορία και στην πορεία οργάνωσα μια αεροπορική εταιρεία η οποία λέγεται CAM AIR στην Καμπούλ και έψαχνα κάποιον για να εκπαιδεύσει τους ντόπιους πιλότους.
Το αρχικό πλάνο ήταν να μείνω εκεί στο Αφγανιστάν μόνο έξι μήνες. Δηλαδή να πάω με ένα αεροπλάνο, να οργανώσω τέσσερα πληρώματα ντόπιους χειριστές εκεί, μηχανικούς και μετά να αποχωρήσω. Όμως τα πράγματα πήγαν τόσο καλά μέσα σε λίγους μήνες, που στη πορεία ζήτησα και τη βοήθεια από το φίλο μου και συνάδελφο Βασίλη Βασίλειου, τον εκπαίδευσα και πήγαιναν όλα καλά. Ως πιλότος αναζητούσα την περιπέτεια για αυτό και δέχθηκα τη δουλειά στο Αφγανιστάν.»
«Θα ήμασταν τα πρώτα θύματα αν δεν είχαμε φύγει άμεσα»
«Το Αφγανιστάν είναι εμπόλεμη ζώνη και κάθε μέρα χάνονται ζωές από βομβιστικές επιθέσεις. Μας είχαν σε ένα πολύ ωραίο ξενοδοχείο στο Intercontinental στην Καμπούλ. Κατεβήκαμε από τα δωμάτιά μας και πήγαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου για βραδινό. Μπορώ να πω ότι μας έσωσε το γεγονός ότι πήγαμε πρώτοι για φαγητό. Στο διπλανό τραπέζι καθόταν ένα ζευγάρι Αμερικανών μαζί με έναν Αφγανό και μετά από περίπου 20 λεπτά εμφανίστηκε μια παρέα από τέσσερις Αφγανούς, οι οποίοι ήρθαν και κάθισαν πολύ κοντά μας. Αυτό και μόνο σε έβαζε σε υποψίες. Γιατί έρχονται και κάθονται ακριβώς δίπλα σου μέσα σε μια τεράστια αίθουσα σχεδόν άδεια; Τους έβλεπα ότι κοίταζαν προς εμάς και κατάλαβα ότι συζητούν για εμάς. Οπότε λέω στο συνάδελφό μου στον Βασίλη Βασίλειου: “Δεν μου αρέσει ο τρόπος που μας κοιτάζουν οπότε ας τελειώνουμε γρήγορα, να σηκωθούμε να φύγουμε”.»
«Άκουγες παντού εκρήξεις, φωνές και πυροβολισμούς»
«Φάγαμε γρήγορα και φύγαμε. Θα ήμασταν τα πρώτα θύματα αν δεν είχαμε φύγει άμεσα. Αυτοί οι Αφγανοί που κάθισαν δίπλα μας ήταν οι αρχηγοί. Είχαν πιστόλια πάνω τους και αυτοί έδιναν εντολές στους άλλους που ήταν έξω και τους έλεγαν τι να κάνουν. Μια ώρα μετά εισέβαλαν οι τρομοκράτες στο ξενοδοχείο και μπήκαν πυροβολώντας στο εστιατόριο. Εγώ και ο Βασιλείου ήμασταν ήδη στα δωμάτιά μας κι όποιος δεν πρόλαβε να μπει στο δωμάτιό του, σκοτώθηκε από τα πυρά των τρομοκρατών. Μόλις έπεσε το σκοτάδι άκουγες παντού εκρήξεις, πυροβολισμούς και φωνές. Ενημέρωσα την οικογένειά μου και την εταιρεία μου ότι δεχόμαστε τρομοκρατική επίθεση. Οι τρομοκράτες ανέβαιναν τους ορόφους, άνοιγαν τα δωμάτια και πυροβολούσαν όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Άκουγα τους ανθρώπους γύρω μου να πεθαίνουν. Ήμουν πολύ τυχερός γιατί δεν μπήκαν μέσα στο δωμάτιό μου και ανάλογα που ήταν η απειλή, φρόντιζες να καλυφθείς όσο πιο καλά γινόταν.
Ο συνάδελφός μου ήταν κρυμμένος στο στρώμα του κρεβατιού για 12 ώρες. Ένα από τα μεγαλύτερα δώρα στη ζωή μου ήταν όταν είδα ζωντανό τον Βασίλη γιατί εκείνη την ημέρα δυστυχώς σκοτώθηκαν 85 φίλοι και συνάδελφοι».
Το αρχικό πλάνο ήταν να μείνω εκεί στο Αφγανιστάν μόνο έξι μήνες. Δηλαδή να πάω με ένα αεροπλάνο, να οργανώσω τέσσερα πληρώματα ντόπιους χειριστές εκεί, μηχανικούς και μετά να αποχωρήσω. Όμως τα πράγματα πήγαν τόσο καλά μέσα σε λίγους μήνες, που στη πορεία ζήτησα και τη βοήθεια από το φίλο μου και συνάδελφο Βασίλη Βασίλειου, τον εκπαίδευσα και πήγαιναν όλα καλά. Ως πιλότος αναζητούσα την περιπέτεια για αυτό και δέχθηκα τη δουλειά στο Αφγανιστάν.»
«Θα ήμασταν τα πρώτα θύματα αν δεν είχαμε φύγει άμεσα»
«Το Αφγανιστάν είναι εμπόλεμη ζώνη και κάθε μέρα χάνονται ζωές από βομβιστικές επιθέσεις. Μας είχαν σε ένα πολύ ωραίο ξενοδοχείο στο Intercontinental στην Καμπούλ. Κατεβήκαμε από τα δωμάτιά μας και πήγαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου για βραδινό. Μπορώ να πω ότι μας έσωσε το γεγονός ότι πήγαμε πρώτοι για φαγητό. Στο διπλανό τραπέζι καθόταν ένα ζευγάρι Αμερικανών μαζί με έναν Αφγανό και μετά από περίπου 20 λεπτά εμφανίστηκε μια παρέα από τέσσερις Αφγανούς, οι οποίοι ήρθαν και κάθισαν πολύ κοντά μας. Αυτό και μόνο σε έβαζε σε υποψίες. Γιατί έρχονται και κάθονται ακριβώς δίπλα σου μέσα σε μια τεράστια αίθουσα σχεδόν άδεια; Τους έβλεπα ότι κοίταζαν προς εμάς και κατάλαβα ότι συζητούν για εμάς. Οπότε λέω στο συνάδελφό μου στον Βασίλη Βασίλειου: “Δεν μου αρέσει ο τρόπος που μας κοιτάζουν οπότε ας τελειώνουμε γρήγορα, να σηκωθούμε να φύγουμε”.»
«Άκουγες παντού εκρήξεις, φωνές και πυροβολισμούς»
«Φάγαμε γρήγορα και φύγαμε. Θα ήμασταν τα πρώτα θύματα αν δεν είχαμε φύγει άμεσα. Αυτοί οι Αφγανοί που κάθισαν δίπλα μας ήταν οι αρχηγοί. Είχαν πιστόλια πάνω τους και αυτοί έδιναν εντολές στους άλλους που ήταν έξω και τους έλεγαν τι να κάνουν. Μια ώρα μετά εισέβαλαν οι τρομοκράτες στο ξενοδοχείο και μπήκαν πυροβολώντας στο εστιατόριο. Εγώ και ο Βασιλείου ήμασταν ήδη στα δωμάτιά μας κι όποιος δεν πρόλαβε να μπει στο δωμάτιό του, σκοτώθηκε από τα πυρά των τρομοκρατών. Μόλις έπεσε το σκοτάδι άκουγες παντού εκρήξεις, πυροβολισμούς και φωνές. Ενημέρωσα την οικογένειά μου και την εταιρεία μου ότι δεχόμαστε τρομοκρατική επίθεση. Οι τρομοκράτες ανέβαιναν τους ορόφους, άνοιγαν τα δωμάτια και πυροβολούσαν όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Άκουγα τους ανθρώπους γύρω μου να πεθαίνουν. Ήμουν πολύ τυχερός γιατί δεν μπήκαν μέσα στο δωμάτιό μου και ανάλογα που ήταν η απειλή, φρόντιζες να καλυφθείς όσο πιο καλά γινόταν.
Ο συνάδελφός μου ήταν κρυμμένος στο στρώμα του κρεβατιού για 12 ώρες. Ένα από τα μεγαλύτερα δώρα στη ζωή μου ήταν όταν είδα ζωντανό τον Βασίλη γιατί εκείνη την ημέρα δυστυχώς σκοτώθηκαν 85 φίλοι και συνάδελφοι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου