Είναι κάτι χωρισμοί που σε λυτρώνουν.

Γράφει η Ιωάννα Πιτσιλλή

Δεν είναι όλα τα φεύγω δακρύβρεχτα και πονεμένα.....

Υπάρχουν και τα φεύγω που λειτουργούν σαν της ζωής το φιλί.
Σε επαναφέρουν σε λειτουργία. Σε καταστάσεις νορμάλ. Σε επανατοποθετούν. Σε βγάζουν από το ξεροπήγαδο και σου δείχνουν τη θάλασσα. Σου χαρίζουν και καραβάκι καινούργιο με πανιά που λατρεύουν τα ταξίδια και δεν φοβούνται πειρατές.

Είναι κάτι χωρισμοί που σε λυτρώνουν. Από δουλειές που δεν σου ταίριαζαν, από εραστές που πλήγωναν τον έρωτα από αγάπες που λέρωναν την ψυχή, από φιλίες που δεν είχαν μπέσα, από συνήθειες που σου ρούφαγαν το οξυγόνο. Η απόφαση όταν παρθεί γίνεται κυρά δυναμική. Σε αρπάζει από το βούρκο. Σε πλένει προσεκτικά με άρωμα από ρόδα και σε χτενίζει στο φεγγαρόφωτο με των αστεριών τη χτένα. Σου ράβει στους ώμους αετού περήφανα φτερά και σου χαμογελά δείχνοντας σου το δρόμο μόνο ευθεία μπροστά.

Και εσύ δεν έχεις παρά να ρίξεις πάνω σου τη νέα ανάλαφρη φορεσιά και να ανακαλύψεις την ίδια πόλη με μάτια διαφορετικά. Να περάσεις από δρομάκια την ομορφιά των οποίων μέχρι πρότινος αγνοούσες. Να χορέψεις χορούς που δεν ξέρεις και να το γλεντήσεις. Να το ευχαριστηθείς όπως ακριβώς το τραγούδι στο μπάνιο. Να λικνιστείς με τη ψυχή σου. Να λυτρωθείς.

Δεν είναι όλα τα φεύγω δύσβατα βουνά. Είναι και της συνήθειας η ασφάλεια και της αλλαγής ο πόνος που στήνει την παγίδα.

Και δεν είσαι ποντίκι που να πάρει! Και δεν είναι για σένα οι παγίδες! Ούτε τα δολώματα. Η ζωή είναι για σένα. Με όλα της τα χρώματα.

Είναι και εκείνο το κείμενο του Λουντέμη, που λέει πως «Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις. Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουργιες, με ουρανό κι αλάτι. Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.» Αυτό να διαβάζεις κάθε που λες δεν μπορώ να φύγω. Γιατί μπορείς, που να πάρει !

πηγή