Προειδοποίηση: Μερικές από τις παρακάτω περιγραφές και εικόνες του άρθρου περιέχουν ευαίσθητο περιεχόμενο και είναι πιθανό να ενοχλήσουν ορισμένους αναγνώστες.
Μια τραγική ιστορία μας αφηγήθηκε αναγνώστρια της εφημερίδας «Λεμεσός», για το πώς έχασε τον πατέρα της, ο οποίος «στερήθηκε έστω και τις παραμικρής φροντίδας», κατά τα λεγόμενά της, στο....
Γενικό Νοσοκομείου Λεμεσού. Όπως καταγγέλλει η Ελένη Ραγιά, ο 71χρονος πατέρας της πέρασε έναν Γολγοθά για 3 μήνες και δυστυχώς απεβίωσε στις 7 Ιανουάριου.
Όπως η ίδια τόνισε, σκοπός της δημοσιοποίησης της ιστορίας δεν είναι να κάνει κακό στον οποιονδήποτε και να χάσει τη δουλειά του, αλλά «ίσως γίνει η αφορμή να μιλήσουν και άλλοι συμπολίτες μας, ώστε να αλλάξει κάτι σε αυτό τον τόπο. Η ασφαλής και ποιοτική φροντίδα θα έπρεπε να είναι ο κύριος και πρωταρχικός στόχος του κράτους. Το Νέο Νοσοκομείο Λεμεσού είναι υποστελεχωμένο και καθόλου "νέο"» τονίζει η κα.Ραγιά. Επίσης επισημαίνει ότι «προφανώς υπάρχουν και ιατροί και νοσηλευτές που τιμούν τον όρκο του Ιπποκράτη. Γνώρισα επαγγελματίες υγείας που έδιναν όλο τους τον εαυτό παρά τις αντιξοότητες του συστήματος και της υποστελέχωσης».
Η περιπέτεια άρχισε όταν ο πατέρας της είχε χρόνια πάθηση με την καρδία του, όπου έκανε δυο εγχειρήσεις βαλβίδας, την πιο πρόσφατη το 1998 στο Λονδίνο. Πριν από μερικούς μήνες εισήχθη στο νοσοκομείο Λεμεσού στις 17 Οκτώβριου για πρώτη φορά με πνευμονικό οίδημα, ενώ να σημειωθεί πως μπέρδευε κάποιες λέξεις στην ομιλία του, όμως επικοινωνούσε πλήρως.
Συχνά-πυκνά παραπονιόταν μέσω τηλεφώνου στα οικεία του πρόσωπα, πως ζητούσε να τον κάνουν μπάνιο έστω και πρόχειρα όταν ήταν καθηλωμένος στο κρεβάτι. Η απάντηση τους ήταν ότι το μπάνιο απαγορεύεται. Με τα ίδια ρούχα που πρωτομπήκε στο Γενικό Νοσοκομείο, με αυτά και βγήκε.
Δυο μέρες μετά το εξιτήριο του χρειάστηκε να ξανασηλευτεί για δυο εβδομάδες, γιατί έπαθε πνευμονία, ίσως από μικρόβιο μέσα από το νοσοκομείο. Τα παράπονα παρέμεναν, ενώ ο 71χρονος έκανε συνεχώς παράπονα για ταχυκαρδίες. Όπως έλεγε, χτυπούσε συνεχώς το κουδούνι, αλλά κανείς δεν εμφανιζόταν. Παράλληλα, όταν καλούσαν οι συγγενείς του, η απάντηση του προσωπικού ήταν ότι ήταν μια χαρά. «Ο παπάς μου ναι ήταν άρρωστος, τρελός όμως δεν ήταν», υπογραμμίζει η παραπονούμενη.
Βγαίνοντας από το νοσοκομείο, και πάλι ήταν με τα ίδια ρούχα, καθώς επίσης λόγω του γεγονότος ότι δεν τον σήκωναν από το κρεβάτι, είχε χάσει αρκετές λειτουργίες και χρειαζόταν υποστήριξη για να περπατήσει.
Δυστυχώς μπαίνει και τρίτη φορά στο νοσοκομείο, λόγω της κολπικής μαρμαρυγής και των υψηλών του παλμών. «Μια μέρα όταν τον πήραμε τηλέφωνο απλά έβγαζε κραυγές, δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Ρωτούσαμε τον λόγο και κανένας δεν ήξερε να μας πει. Ώσπου, ζητήσαμε να μπει σε αξονικό τομογράφο. Όντως του έκαναν, μας είπαν πως δεν έδειξε κάτι ανησυχητικό, αλλά στο εξιτήριο αναγραφόταν ότι είχε πάθει απανωτά εγκεφαλικά», τόνισε η κόρη του.
Εντωμεταξύ, όπως επισημαίνει, κάθε φορά που έπαιρνε εξιτήριο, τον έφερναν με βοηθό θαλάμου, χωρίς κανένας να εξηγήσει το ο,τιδήποτε στην οικογένειά του.
Αφού επέστρεψε σπίτι, μετά από λίγες μέρες η κατάστασή του επιδεινώθηκε, αφού πλέον δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει, ούτε καν να περπατήσει. «Χρειάστηκε να μπει και τέταρτη φορά στο νοσοκομείο, λόγω του ότι έπαθε νεφρική ανεπάρκεια. Έμελλε να ήταν και η τελευταία φορά…», σημειώνει.
Συνεχίζοντας να εξιστορεί την ιστορία της, μας είπε πως νοσηλεύτηκε για ένα ολόκληρο μήνα και επειδή έβλεπαν πως φτάνει το τέλος, κάποιες φορές άφησαν τους στενούς συγγενείς για 5 λεπτά να τον δουν.
Όπως λέει χαρακτηριστικά, «τις εικόνες που είδα και έχω και σε φωτογραφίες, δεν θα ξεχάσω ποτέ! Έναν ολόκληρο μήνα δεν του έπλεναν το πρόσωπο, σε σημείο που είχε πάθει μόλυνση στα μάτια και εμφάνισε πύον. Δεν μπορούσε να καταπιεί τίποτα, εκτός νερό από σύριγγα. Επίσης είχε ένα χάπι κολλημένο στον ουρανίσκο, φαίνεται ήταν δύσκολο να τα λιώσουν για να του χορηγήσουν την φαρμακευτική του αγωγή. Όταν πήγαινα να το επισκεφθώ, ήταν πάντα χωρίς ρούχα, παρόλο που του πηγαίναμε συνεχώς καινούργια, για να τον αλλάξουν. Το αποκορύφωμα ήταν όταν έπεσε κάτω από το κρεβάτι (το οποίο είχε κάγκελα) και έσκισε το φρύδι του. Τότε τον έραψαν πάνω από το πηκτό αίμα και είχε μώλωπες στα μάτια και τη μύτη. Πήγαμε δυο μέρες μετά το συμβάν, γιατί μας είπαν πως αιμορραγεί από το στομάχι και τον χάνουμε. Βρήκα τον μπαμπά μου ακόμη βρώμικο από τα αίματα. Μέχρι και τα νύχια του γεμάτα αίμα. Στην κοιλιά και το χέρι, πάλι αίματα. Όταν ρώτησα τον λόγο, η προϊσταμένη μου είπε δεν ήθελαν να τον ανησυχήσουν».
Στις 7 Ιανουαρίου, ο γιατρός ενημέρωσε πως η κατάστασή του είναι κρίσιμη. Η κόρη του προσφέρθηκε να κάνει rapid test, ώστε να τον δει, όμως της απάντησαν πως μόνο με μοριακό τεστ PCR, θα γινόταν δεκτή. Εκείνη του εξήγησε πως ίσως δεν τον προλάβει ζωντανό, λόγω της αναμονής που έχουν τα συγκεκριμένα τεστ.
Την ίδια μέρα το μεσημέρι της τηλεφώνησαν για να την αναφέρουν πως ο πατέρας της απεβίωσε. Δέχτηκαν η οικογένεια να προσέλθει στο νοσοκομείο χωρίς κανένα τεστ, ώστε να παραλάβουν τη σορό του και το πιστοποιητικό θανάτου. Αξίζει να σημειωθεί, πως ο αποθανόντας βρισκόταν στο ίδιο δωμάτιο με κάποιον ασθενή που ήταν εν ζωή. Όπως, λέει με πίκρα, «όταν πέθανε, δεν τους ένοιαζε αν είχαμε κορωνοϊό ή όχι. Όταν ήταν ζωντανός απαγορευόταν να πάει κάποιος να του κρατά το χέρι όταν ξεψυχούσε».
«Ξέρω πως ο παπάς μου δεν θα επιστρέψει. Έφυγε χωρίς να κάνει μπάνιο, γεμάτος μώλωπες και πληγές. Η κλινική κατάσταση του πατέρα μου δεν είχε επιστροφή. Δεν σημαίνει όμως πως έπρεπε να ταλαιπωρηθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό. Ήταν ένας άνθρωπος με αξιοπρέπεια για 71 χρόνια και σε 3 μήνες του την τσαλάκωσαν. Είναι ντροπή και κρίμα για όλους μας, να έχουμε τέτοια αντιμετώπιση από το σύστημα υγείας του κράτους. Ευχή μου, να μην φύγει ποτέ ξανά κάποιος χωρίς αξιοπρέπεια και μόνος. Μην χάνετε την ανθρωπιά σας. Η συνείδηση και η καθαρή ψυχή είναι το μόνο που παίρνουμε μαζί μας», καταλήγει.
Οι εικόνες που δημοσίευσε η Ελένη Ραγιά:
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου