Είναι γνωστή η εκτίμηση που τρέφουμε για την φυσική, άδολη και αυθόρμητη ελληνοτουρκική φιλία. Στο πνεύμα λοιπόν της επίσκεψης του πρωθυπουργού μας στην Άγκυρα λέγαμε και μεις να βάλουμε...
το λιθαράκι μας προς αυτήν την κατεύθυνση.
Έλα όμως που θες να αγιάσεις και δεν σε αφήνουν οι διαβόλοι… Πάνω λοιπόν που είχαμε πειστεί για τα ειλικρινά αισθήματα φιλίας και εμπιστοσύνης του τουρκικού λαού, να τι διαβάσαμε στην τουρκοκυπριακή εφημερίδα «Αφρίκα» της 27-1-2008:
Από στόμα σε στόμα γυρνούσε, αλλά για πρώτη φορά το διαβάσαμε χτες από την γραφίδα της Σεβγκιούλ Ουλουντάγκ. Μια απίστευτη ιστορία πόνου που διηγήθηκε ο Αχμέτ Ντεριά. Ανατρίχιασα. Τι άλλο θ’ακούσουμε…
Εξιστορούνται γεγονότα του 74 στην κατεχόμενη πλέον Καρπασία. Ο ίδιος δεν ήταν μάρτυρας αλλά τα διηγήθηκαν κάτοικοι της περιοχής.
Στην περιοχή του Ταύρου Τούρκοι στρατιώτες προσπάθησαν να βιάσουν μια 18χρονη Ελληνίδα. Επειδή η κοπέλα όμως αντιστάθηκε, της κόψαν το κεφάλι, το ξεχώρισαν από το σώμα, και μετά βίασαν το ακέφαλο σώμα. Όταν μάλιστα μετά έγινε Στρατοδικείο γι’ αυτήν την υπόθεση, η μάνα του κοριτσιού δεν έκανε μήνυση. Και όταν την ρώτησαν γιατί, αυτή είπε: έχω αλλά 5 παιδιά, τουλάχιστον να σωθούν αυτά… ¨
Αυτά για όσους αφελείς νομίζουν ότι το πετάλωμα των ιερέων μας στη Μικρασία ήταν απλώς μια αβάσιμη φήμη… Ή να το θέσω αλλιώς:
Αν εμείς έχουμε μεταβληθεί σε τρυφηλά, απάτριδα και έμφοβα προβατοειδή, αυτό δεν σημαίνει ότι έχει αλλάξει και ο Γκρίζος Λύκος.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου