Περιμένοντας αύριο τον Σπύρο Καραπιπέρη για να περιγράψει ζωντανά στις 3 το μεσημέρι στο…
τη φρίκη της Μ.Ε.Θ. του ΑΤΤΙΚΟΝ ,
“Παρασκευή σε τρυπάμε και φεύγεις” ,
και τον αδελφό του Στέλιο ,
με τον οποίο παλέψαμε για τη σωτηρία του Σπύρου ,
με τη μήνυση που καταθέσαμε στο Α.Τ. Χαϊδαρίου ,
τα συνεχή post ,
τα αμέτρητα τηλεφωνήματα ,
νύχτα – μέρα ,
την αποσωλήνωσή του ,
την αρνητικοποίησή του ,
και τη μεταφορά του στην απλή παθολογική κλινική ,
αντί της κλινικής covid ,
προς την οποία κατευθυνόταν το φορείο ,
με τον Σπύρο εντελώς αφυδατωμένο ,
και στα μισά κιλά από αυτά που είχε όταν μπήκε στο Νταχάου ,
μέχρι να αλλάξω την πορεία του φορείου με ένα ακόμη post ,
και το εξιτήριό του ,
για το οποίο χρειάστηκαν άλλα δύο post…
Και γράφοντας τη ΜΗΝΥΣΗ και φτάνοντας στο Παπαγεωργίου και τη
φοβερή ιστορία του Νίκου Ιωσηφίδη ,
χάθηκα και εγώ ο ίδιος στα ατελείωτα post για τον άνθρωπο αυτό ,
τα αμέτρητα sms, τα emails, τα ηχητικά και τις φωτογραφίες που μου έστελνε η κόρη του, η Αθηνά Ιωσηφίδου (στη φωτογραφία δεξιά) ,
για να ξέρω κάθε φορά τι έπρεπε να γράψω και να δημοσιεύσω ,
στη μάχη για τη σωτηρία του ,
και τη μήνυση στο αστυνομικό τμήμα ,
ένα βήμα πριν τον θάνατο ,
και μετά τη διασωλήνωση μισό βήμα πριν τον θάνατο ,
για να βρεθεί σπίτι του μετά από το 15ο post…
Εμπειρίες όχι για μία ,
αλλά για πολλές ζωές…
Σας αγαπώ όλους εσάς που πάλεψα για τη σωτηρία σας.
Και τους ανθρώπους σας.
Μία οικογένεια είμαστε πια…
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου