Ο Στέφανος Χίος μίλησε για πρώτη φορά το στόμα του μετά τη δολοφονική επίθεση εις βάρος του και ρίχνει βόμβες μιλώντας αποκλειστικά στην «Espresso» για τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς....
Εξαιρετική. Ποτέ δεν ήμουν καλύτερα. Πήρα ανάσες στο ΚΑΤ. Ξεκουράστηκα. Όσο κι να σας φαίνεται παράξενο. Τα τελευταία τρία χρόνια δεν κοιμόμουν σχεδόν καθόλου φυσιολογικά. Άλλοτε σε πολυθρόνες στο γραφείο, άλλοτε στην πολυθρόνα του υπολογιστή στο σπίτι. Ως νυχτερινός τύπος έψαχνα, ψάχνω και θα ψάχνω και παράλληλα κοιτούσα τις κάμερες του σπιτιού και του γραφείου! Αυτές τελικά με έσωσαν, αυτές πιθανόν να ξεψαχνίσουν την ιστορία. Αυτή είναι η δουλειά μου, η έρευνα. Μετάνιωσα που δεν έχω σκύλο φύλακα. Νομίζω, θα με είχε βγάλει από περιπέτειες. Δεν θα τη σταματήσω ποτέ την έρευνα. Με την ευκαιρία, θέλω να ευχαριστήσω, τον κ. Πέτρο Μίχο, διευθυντή ΕΣΥ, προϊστάμενο Θωρακοχειρουργικής Κλινικής του ΚΑΤ, τον κ. Γεώργιο Ράλλη, διευθυντή ΕΣΥ, προϊστάμενο Κλινικής Στοματικής & Γναθοπροσωπικής Χειρουργικής, τους θεράποντες ιατρούς, καθώς και όσους με υποδέχθηκαν στο Σισμανόγλειο, αν και δεν εφημέρευε. Και, βέβαια, το νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό. Σπουδαία δουλειά όλοι τους. Παραμελημένοι από τους κυβερνητικούς μηχανισμούς, εργάτες της Δημόσιας Υγείας. Αυτούς που χειροκροτούσαν οι κυράδες των κυρίων και τώρα τους έχουν πάλι γραμμένους. Τους ήρωες, χωρίς σύνεργα.
Κατά καιρούς, έχεις δεχθεί απειλές για όσα γράφεις στο «Μακελειό», αλλά και όσα λες στη διαδικτυακή σου εκπομπή. Είχες ζητήσει τη φύλαξή σου από αστυνομικούς; Είχε περάσει ποτέ από το μυαλό σου ότι θα έφταναν κάποιοι να σου την έστηναν ακόμα και έξω από το σπίτι σου την ώρα που ήταν μέσα η σύζυγός σου και τα παιδιά σας;
Είχε ζητηθεί αστυνομική φύλαξη πάνω από πέντε φορές. Υπάρχουν έγγραφα και πλήρη αποδεικτικά στοιχεία. Τα φαινόμενα ήταν πιεστικά, τα έβλεπα να έρχονται. Αρνήθηκαν. Ρίσκο τους, εγώ το δικό μου το πήρα. Δικαίωμά τους και δικαίωμά μου τώρα να προχωρήσω αλλιώς και να διεκδικήσω νομικά ό,τι μου αναλογεί. Δεν πέσαμε να κλάψουμε τη μοίρα μας μετά την άρνηση. Εμείς επιλέξαμε αυτή τη δουλειά. Ο λαός δεν έχει να πληρώνει τη φύλαξη των πλουσίων. Εγώ πλούσιος δεν ήμουν ποτέ και δεν θα γίνω. Ας γίνει ό,τι προβλέπει ο νόμος. Τίποτε περισσότερο. Ποτέ δεν ζήτησα από το κράτος το περισσότερο. Για το χτύπημα ήμουν «προετοιμασμένος». Τους περίμενα. Είχα «εκπαιδευτεί» στον φόβο. Ζούσα με τον φόβο. Νίκησα τον φόβο. Κι αυτό σας το λέει ένας άνθρωπος που, αν καθίσει μέσα σε ένα ασανσέρ πάνω από 5 λεπτά, μπορεί να πεθάνει από κλειστοφοβία. Ομως εάν εκείνη την ώρα σε νικήσει ο φόβος, τελείωσαν όλα.
Έχεις μετανιώσει για κάποιο ή κάποια από τα δημοσιεύματά σου;
Για τα δημοσιεύματα που έχω γράψει με το ονοματεπώνυμό μου, γιατί πάντα γράφω έτσι -και εσείς το ξέρετε καλά-, όσες φορές έκανα λάθος ζήτησα συγγνώμη. Η εξουσία, όμως, είναι αντίπαλος. Απέναντι. Το μελάνι μας είναι ο βούρδουλας του πολίτη στη ράχη της. Δεν θέλουν λύπηση όσοι μας κυβερνούν άδικα. Θέλουν φραγγέλιο. Μαστίγιο με την πένα, με τον λόγο, με την αποκάλυψη. Κανένα έλεος σε όσους υποθήκευσαν τη ζωή μας. Στους καλοπερασάκηδες, στους βολεμένους, στους αηδιαστικά κρυμμένους πίσω από ασυλίες και βρομερά τερτίπια του νόμου που φτιάχνουν οι ίδιοι.
Μετά τη δημοσιοποίηση των φωτογραφιών, λίγα λεπτά μετά τη δολοφονική επίθεση, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έσπευσαν να πουν: «Μα καλά, ο Χίος πώς είχε την ψυχραιμία να τραβήξει φωτογραφίες;». Τι έχεις να πεις για όσους πετάνε στον αέρα διάφορα υπονοούμενα αναφορικά με όσα έγιναν τα ξημερώματα εκείνης της Δευτέρας;
Δεν θα καθίσω να ασχοληθώ με αχαμνούς στο μυαλό και στο σώμα. Το ρεπορτάζ θανάτου δεν γνωρίζει φραγμούς και όρια. Έχουμε πόλεμο με το έγκλημα. Εγώ δεν συγυρίζω γραφεία, δεν σκύβω το κεφάλι κάτω από την πολυθρόνα του αφεντικού, το Rec έχει γίνει συνήθεια σαν το γκάζι του αυτοκινήτου. Οι δημοσιογράφοι που σέβονται τη δουλειά τους και το ρεπορτάζ καλύπτουν και τον δικό τους θάνατο. Αν προλάβουν. Οι υπόλοιποι αλείφουν με βαζελίνη τις πλάτες αυτών που τους πληρώνουν για να τους κάνουν αέρα.
Κάποιοι, επίσης, υποστηρίζουν ότι πρωτοσέλιδα του «Μακελειού» προετοίμασαν το έδαφος για να φτάσουμε στη «μαύρη Δευτέρα». Τι τους απαντάς; Θεωρείς, επίσης, πως φτάσαμε στο σημείο που ό,τι γράφει κάποιος μπορεί να το πληρώνει με το αίμα του; Φτάσαμε στο σημείο μαφιόζικες πρακτικές να υποκαθιστούν θεσμούς όπως αυτόν της Δικαιοσύνης;
Η Ελλάδα, λόγω της χρόνιας πολιτικής σαπίλας, έγινε νεκροταφείο ψυχών και μνήμα κολομβιανού ξεκαθαρίσματος λογαριασμών. Η αξία της ζωής έχει υποθερμία. Σε έναν δημοσιογράφο θα κολλήσουν; Όσοι αγνοούν τη ματωμένη νύχτα της 27ης Ιουλίου και τον δικό μου τραυματισμό να γνωρίζουν ότι αύριο θα έρθει και η σειρά τους. Αυτό να το θυμούνται. Ήταν να μη γίνει η αρχή. Θα πληρώσουν ακριβά όλοι όσοι υποτίμησαν ή απαξίωσαν λόγω κόμπλεξ δυστυχίας την εγκληματική αυτή ιστορία. Όσο για το «Μακελειό», κάνει αυτό που δεν μπορούν να κάνουν όσοι πληρώνονται για να γράφουν ψαλμούς για το κυβερνείο.
Με την κατάθεσή σου στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών αναφέρθηκες στο ραντεβού με τον κ. Δημητρακόπουλο, στα χρήματα, αλλά και στις απειλές από άλλα τρία πρόσωπα. Δύο πρώην αστυνομικούς και έναν από τον εξτρεμιστικό χώρο. Θα υπάρξει νέος κύκλος καταθέσεων από την πλευρά σου; Να αναμένουμε νέες, συγκλονιστικές αποκαλύψεις; Μέχρι πού είσαι αποφασισμένος να φτάσεις την υπόθεση ανθρωποκτονίας εις βάρος σου; Υπάρχει κάτι που θα σε σταματήσει;
Μέχρι τέλους. Το τόνισα και νωρίτερα. Ας τους πιάσουν και γρήγορα. Η Αστυνομία κάνει καλή δουλειά στις ανθρωποκτονίες. Έχω εμπιστοσύνη. Ομως εάν δω κωλυσιεργία -γιατί της πιάτσας είμαι κι εγώ και ξέρω-, τότε δεν θα σταματήσω στα συμβατά. Οι φονιάδες θα πληρώσουν. Κι όχι μόνον μια απόπειρα.
Θεωρείς ότι η εντολή για να βρεθείς στον «άλλο κόσμο» είχε υπόγειες διαδρομές και σκοτεινά γραφεία;
Η εντολή είναι πολιτική. Η εκτέλεση της Μαφίας των παράνομων ταμείων και των παρακρατικών μηχανισμών που τροφοδοτεί την εξουσία με μαύρο χρήμα. Οι μηχανισμοί είναι γνωστοί, τους ξέρουμε καλά και θα τους κατέβουμε μέχρι τον πάτο. Αυτό που θέλω διακαώς να μάθω είναι πόσο κόστισε το δικό μου συμβόλαιο. Εκτός αν ξεπληρώθηκε με αίμα, λόγω αποτυχίας του.
Τι σκέψεις πέρασαν από το μυαλό σου όταν αντίκρισες μετά τα όσα αιματηρά συνέβησαν τη σύζυγό σου και τα παιδιά σου;
Δεν θέλω να απαντήσω. Είναι προσωπικές συμπεριφορές που δεν μπορώ να γνωστοποιήσω. Το χτύπημα σε κάνει πιο σοφό. Μου αρέσει πάρα πολύ ο Φώσκολος. Υπάρχει μια ταινία του, «Η ζούγκλα των πόλεων». Ας τη δουν όσοι δεν την έχουν δει.
Τι μήνυμα στέλνεις στον άνθρωπο που έστρεψε το όπλο πάνω σου, αλλά και σε αυτούς που όπλισαν το χέρι του; Αν τους είχες απέναντί σου τι θα τους έλεγες;
Εάν είναι ζωντανός, θα τον βρω. Ακόμα και στον κάτω κόσμο. Εκεί που μ’ έστειλε για 5 δευτερόλεπτα και ξαναγύρισα. Γι’ αυτούς που πλήρωσαν το συμβόλαιο θανάτου, τους ξέρω, κάποιοι απ’ αυτούς έχουν γίνει ήδη πρωτοσέλιδο στην εφημερίδα μας.
«Αν είχα όπλο θα τον έκανα κομμάτια! Κρίμα…»
Ο δημοσιογράφος περιγράφει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τη στιγμή που δέχτηκε τις δύο σφαίρες.
Θα θέλαμε να μας περιγράψεις καρέ καρέ την αιματοβαμμένη νύχτα. Όλα έγιναν σε κλάσματα δευτερολέπτου. Τι πρόλαβες να σκεφτείς μόλις αντίκρισες το όπλο του ανθρώπου που ήθελε να σε ξεκάνει; Οι κινήσεις σου ποιες ήταν;
Το ωστικό κύμα από τον πυροβολισμό είναι μια στιγμή σαν να σε πετάνε σε έναν μαύρο ωκεανό μεσάνυχτα. Αυτό νιώθεις στον πρώτο πυροβολισμό που τρως. Ηρθε από πίσω σαν σαΐτα. Με αιφνιδίασε, παρά το γεγονός ότι τους είχα συνέχεια στον νου μου. Είχε μιλιταριστική εκπαίδευση. Δεν τον είδα στον καθρέφτη. Το μπαμ πάνω σου και η πρώτη τρύπα είναι σαν να έχει γίνει ναυάγιο και πνίγεσαι. Ενας κατακέφαλος που σου κατεβάζει την πίεση στο μηδέν. Κέρασμα θανάτου. Εάν συνέλθεις, μπορεί να ζήσεις. Εάν όχι… τα τριήμερα, που μου είπε κι ένας γιατρός, σημαντικός, στο ΚΑΤ. Από κει και πέρα, επαφίεται στον ψυχισμό σου να το ξεπεράσεις ή να μην το ξεπεράσεις ποτέ. Πρόκειται για 5-10 δεύτερα επαφή με τον Αδη. Με τα καζάνια. Τόσο απλά. Θέλω να πω στον παρ’ ολίγον δολοφόνο μου, εάν δεν τον βρει η Αστυνομία, θα τον βρω μόνος μου ή με παρέα. Ξέρετε η Μάνη, απ’ όπου κατάγομαι, η Σπάρτη, ξέρει να λύνει ζητήματα. Ελπίζω να τον βρει η Αστυνομία πριν από μένα. Εχω δει πολλές ανάλογες ξένες ταινίες. Δεν διαφέρουν και πολύ από την πραγματικότητα. Ατρόμητος δεν γεννήθηκε κανείς. Μετά το πρώτο χτύπημα, ήρθε η δεύτερη σφαίρα. Σήκωσα το χέρι και αυτό με έσωσε. Μετά ένιωσα θυμό. Γιατί σε μένα, ρε γ@μ@μένε; Αυτό φώναξα και πετάχτηκα έξω. Το δείχνουν οι κάμερες. Είμαστε μεγάλα παιδιά πια, δεν γράφουμε και λέμε αηδίες. Δεν περίμενα τη μάσκα όμως. Πάντως, δεν του πήγαινε του έμμισθου αγύρτη, γ@μημ@νου δολοφόνου. Ηταν αποκριάτικη. Τόσο κοστολογημένη όσο τα αργύρια αίματος του αφεντικού του. Κρίμα που η Πολιτεία μού έχει αφαιρέσει την άδεια οπλοφορίας. «Τον είχα» στο μισό μέτρο. Θα τον έκανα κομμάτια. Κρίμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου