Με προφανή κατάπληξη αλλά και με λύπη, παρακολουθήσαμε στην τηλεοπτική εκπομπή «Special report» του ANTENNA της 20-10-2020, τον ομότιμο καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου, κ. Νίκο Αλιβιζάτο να απαντά σε ερωτήσεις της κ. Σαράφογλου, υπό ποιες συνθήκες που συνάδουν με το Σύνταγμα υπαγορεύεται η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού κατά του κορωνοϊού.....
Ο κ. Αλιβιζάτος απαντώντας στην ερώτηση της δημοσιογράφου δήλωσε τα εξής εκπληκτικά και πρωτοφανή: «Πρωτίστως η επικινδυνότητα της μετάδοσης και φυσικά πόσο επικίνδυνος είναι ο ίδιος ο ιός για την υγεία των πολιτών. Βάζω την μετάδοση πρώτα γιατί ο τρίτος δεν σου φταίει σε τίποτα. Μπορεί να πει κάποιος ότι η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού αντίκειται προς τις φ ι λ ο σ ο φ ι κ έ ς απόψεις κάποιου υπό την έννοια ότι προσβάλλει την α υ τ ο ν ο μ ί α του. Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός είναι μια έκφραση π α τ ε ρ ν α λ ι σ μ ο ύ του κράτους. Δεν μπορεί το κράτος να παρέμβει από ένα σημείο και πέρα στις φιλοσοφικές μου πεποιθήσεις. Ας πάρουμε όμως την περίπτωση κάποιου που για φ ι λ ο σ ο φ ι κ ο ύ ς λόγους το αρνείται. Έχει δικαίωμα να το αρνηθεί από την στιγμή που θα αποφασίσει να κ ά τ σ ε ι στο σ π ί τ ι του ή να μείνει σε ένα ε ρ η μ ι κ ό νησί και να ακούει ενδεχομένως τα τ ρ α γ ο ύ δ ι α που αγαπάει. Από τη στιγμή που το ίδιο το άτομο θέλει να ζει στο κοινωνικό σύνολο, να πάρει το λεωφορείο, να πάει στη δουλειά του, να συγχρωτισθεί με άλλους ανθρώπους δ ε ν έχει το δ ι κ α ί ω μ α να α ρ ν η θ ε ί τον εμβολιασμό. Πρέπει το κράτος να του πει: αφού δεν εμβολιάζεσαι, δεν μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά».
Ο κ. Αλιβιζάτος με την πιο πάνω τοποθέτησή του, επαναφέρει δυστυχώς μετά από πολλές δεκαετίες στον δημόσιο διάλογο «παρωχημένους θεσμούς» προτείνοντας στην κυβέρνηση να αναλάβει νομοθετική πρωτοβουλία για την υιοθέτηση και εφαρμογή του μέτρου της διοικητικής εκτόπισης για εκείνους τους πολίτες που δικαιολογημένα θα αρνηθούν εκ λόγων προσωπικής και κοινωνικής συνείδησης να εμβολιαστούν για την καταπολέμηση της «πανδημίας» του κορωνοϊού.
Πρόκειται για δήλωση καθηγητή περιωπής διακονούντα την επιστήμη του συνταγματικού δικαίου η οποία είναι θλιβερή και επιεικώς απαράδεκτη, χαρακτηρίζεται δε από κοινωνική αναλγησία και θέτει εκποδών την αρχή της προστασίας της αξίας του ανθρώπου και την συνταγματικώς κατοχυρωμένη αρχή της αναλογικότητας (άρθρο 2 παρ. 1 και 25 παρ. 1 εδαφ. δ΄ Σ). Με την πιο πάνω τοποθέτηση παραβιάζεται και η δημοκρατική αρχή, (υπό την έννοια ότι απότοκος της λαϊκής κυριαρχίας, ως θεμέλιο του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι η θέσπιση των ατομικών δικαιωμάτων) στο εννοιολογικό και κανονιστικό πεδίο της οποίας περιλαμβάνεται και ο σεβασμός των θεμελιωδών δικαιωμάτων που εξειδικεύονται στο Σύνταγμα και ιδιαίτερα τα δικαιώματα επί της ζωής και της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας.
Η εκ νέου εισαγωγή, έστω και με τρόπο υπαινικτικό, στην δημόσια συζήτηση του μέτρου της διοικητικής εκτόπισης που ίσχυσε σε συνταγματικά ανώμαλες περιόδους, ξυπνά μνήμες από σκοτεινές και ταραγμένες εποχές του πολιτικού βίου της χώρας μας, προσβάλλει τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και αντίκειται στα σύγχρονα διαμορφωμένα δημοκρατικά και κοινωνικά ήθη. Μήπως άραγε εκ της ανωτέρω δηλώσεως του κ. Αλιβιζάτου υπονοείται ότι η «νέα κανονικότητα» που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση συνιστά στην πραγματικότητα μια βαριά μορφή συνταγματικής εκτροπής και ως εκ τούτου η επαναφορά του «θεσμού» της διοικητικής εκτόπισης είναι ο «σαπισμένος καρπός» του ξεριζωμένου δένδρου της δημοκρατίας;
Η θεσμοθέτηση της διοικητικής εκτόπισης, ως αντιδημοκρατικού και αυθαίρετου θεσμού, εισήχθη στην πολιτική ιστορία της χώρας από τον δικτάτορα στρατηγό Θεόδωρο Πάγκαλο (1878-1952) με το Ν.Δ. της 2-6-1926, ως μέτρο δίωξης των πολιτικών του αντιπάλων και το οποίο ίσχυσε με μικρές διακοπές μέχρι το 1974. Η εκτόπιση ή η εξορία στην πλειονότητα των περιπτώσεων δεν επιβαλλόταν με απόφαση τακτικού δικαστηρίου. Ήταν προληπτικό διοικητικό μέτρο κατά την κρίση των διοικητικών και αστυνομικών ή στρατιωτικών αρχών της κάθε περιοχής που αφορούσε όχι ασφαλώς την τέλεση παράνομων και αξιόποινων πράξεων αλλά στόχευε στην καταστολή των πολιτικών και κοινωνικών φρονημάτων.
Στην συνέχεια με τον νόμο 4229 της 24/25 Ιουλίου 1929 οριζόταν ότι η επιδίωξη «δια βιαίων μέσων ανατροπής του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή της απόσπασης μέρους εκ του όλου της Επικρατείας» συνιστά ιδιώνυμο (δηλαδή ειδικό) αδίκημα που οδήγησε στο πρώτο μεγάλο κύμα εκτοπίσεων και φυλακίσεων και εφαρμόστηκε για την δίωξη των στελεχών της αριστεράς και για την καταστολή της συνδικαλιστικής δράσης.
Κατ’ αρχάς στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινισθεί ότι ο εμβολιασμός αποτελεί σημαντική προληπτική ιατρική πράξη που συμβάλλει στην προστασία των ανθρώπων από σοβαρά λοιμώδη νοσήματα. Το εν λόγω παρεμβατικό μέτρο αποτελεί το κυριότερο εργαλείο για την πρωτογενή πρόληψη των ασθενειών και ταυτοχρόνως ένα αποτελεσματικό μέσο διαφύλαξης της δημόσιας υγείας.
Σήμερα, για να διενεργηθεί στην ιατρική πράξη οιουδήποτε είδους, διαγνωστική, προληπτική, ή θεραπευτική επέμβαση το ενδιαφερόμενο πρόσωπο, θα πρέπει να είναι ελεύθερο να συναινέσει στην επίμαχη ιατρική πράξη ή αντιθέτως να την αρνηθεί, εφόσον προηγηθεί η απαραίτητη ενημέρωσή του.
Συνακόλουθα ο εμβολιασμός δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς την συναίνεση του προσώπου η οποία είναι αλληλένδετη με την ελεύθερη βούλησή του. Σε αυτό το πλαίσιο γίνεται λόγος για την «ενημερωμένη συναίνεση του ασθενούς» ως θεμελιώδη αρχή του Δικαίου και της ιατρικής δεοντολογίας.
Η προστασία του κοινωνικού συνόλου από την εξάπλωση µεταδοτικών ασθενειών οριοθετείται νοµικά από τις διατάξεις των άρθρων 21 παρ. 3 και 5 παρ. 4 του Συντάγµατος, καθώς και από τη διάταξη του άρθρου 5 παρ. 1 (ε) της Ευρωπαϊκής Σύµβασης Δικαιωµάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ).
Στο πλαίσιο των παραπάνω διατάξεων, η ευχέρεια του κοινού νοµοθέτη να προχωρήσει σε περιορισµούς ατοµικών ελευθεριών προσώπων που πάσχουν από µεταδοτικές ασθένειες εµφανίζεται ευρεία, σε κάθε όµως περίπτωση οριοθετούνται οι αρµοδιότητες του νοµοθέτη από το Σύνταγµα ως ακολούθως:
α) Οι παραπάνω περιορισµοί αφορούν, κατ’ αρχήν, την προσωπική ελευθερία και όχι άλλα θεµελιώδη δικαιώµατα. Εγγυώνται, δηλαδή, την προστασία των άλλων από τη µετάδοση µιας ασθένειας και όχι την ίδια την αντιµετώπιση της ασθένειας ως προς τον ασθενή που τους υφίσταται.
∆εν µπορούν, εποµένως, να θεµελιώσουν και µέτρα υποχρεωτικής θεραπείας, παρακάµπτοντας τη βούληση του ασθενούς.
β) Οι περιορισµοί υπόκεινται στην αρχή της αναλογικότητας (άρθρο 25 παρ. 1 Σ.). Δικαιολογούνται, δηλαδή, µόνο στην έκταση που το επιβάλλει α π ο δ ε δ ε ι γ μ έ ν α η προστασία των άλλων.
γ) Επιπλέον δεν επιτρέπεται να αναιρούν πλήρως την προσωπική ελευθερία. Ο πυρήνας αυτού του δικαιώµατος πρέπει να διατηρείται αλώβητος σε κάθε περίπτωση.
Εν κατακλείδι, ο εμβολιασμός συνιστά επέμβαση στο σώμα του ανθρώπου και δεν μπορεί να διενεργηθεί, παρά τη θέλησή του, ούτε μπορεί να επιβληθεί ως αναγκαίος όρος για την εκπλήρωση δημόσιας υποχρέωσης διότι αυτό θα αντέβαινε στην θεμελιώδη αρχή της συνταγματικά προστατευόμενης ανθρώπινης αξίας που κατοχυρώνεται στο άρθρο 2 παρ. 1 Συντάγματος στο οποίο ορίζονται επί λέξει τα εξής: «Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας».
Πρόκειται για θεμελιώδη διάταξη του Συντάγματος, η οποία, θέτοντας τον Άνθρωπο στο επίκεντρο του ρυθμιστικού του πεδίου -επέκεινα δε της όλης Έννομης Τάξης- καθιερώνει τον εν γένει Ανθρωποκεντρικό του χαρακτήρα, με όλες τις εντεύθεν κανονιστικές και θεσμικές συνέπειες.
Άκρως διαφωτιστικές, στο σημείο αυτό, είναι οι θέσεις τις οποίες διατύπωσε ο εισηγητής της τότε πλειοψηφίας Δ. Παπασπύρου, κατά τις συζητήσεις για την ψήφιση του Συντάγματος του 1975: «Το άρθρον τούτο αποτελεί νέαν διάταξιν δια το ημέτερον συνταγματικόν δίκαιον, εκφράζον την κοσμοθεωρητική βάσιν, τον ιδεολογικόν πυρήνα της ουσιαστικής θεμελιώσεως της εννόμου τάξεως και της διαμορφώσεως του όλου συστήματος των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Θέτει ως υπέρτατην αξίαν τον άνθρωπον, αυτήν την απλήν ανθρωπίνην υπόστασιν και εκφράζει τον τελολογικόν χαρακτήρα των λοιπών εν συνεχεία παρατιθεμένων επί μέρους ατομικών δικαιωμάτων.» (Πρακτικά των συνεδριάσεων της Βουλής επί των συζητήσεων του Συντάγματος 1975, σελ. 359).
Η συστηματική θέση του παραπάνω άρθρου αλλά και το περιεχόμενό του, φανερώνουν ότι ο συντακτικός νομοθέτης αντιλαμβάνεται την αξία του ανθρώπου ως μια θεμελιώδη αρχή, το πεδίο εφαρμογής της οποίας δεν περιορίζεται μόνο στα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, αλλά έχει σημασία και για την ερμηνεία οποιασδήποτε άλλης συνταγματικής ή κοινής νομοθετικής διάταξης. Πρόκειται συνεπώς όχι απλά για μία κατευθυντήρια αλλά για μια θεμελιώδη, νομική, κανονιστικού περιεχομένου, πλήρως δεσμευτική διάταξη που εξαιρείται από τις υποκείμενες σε αναθεώρηση ή σε αναστολή διατάξεις.
Ειδικότερα, με τη διάταξη του άρθρου 2 παρ. 1 του Συντάγματος καθιερώνεται μια γενική αρχή που προστατεύει τον πυρήνα της προσωπικότητας του ανθρώπου ως έλλογου όντος, ώστε αυτός να μην υποβαθμίζεται σε αντικείμενο. Η αρχή αυτή αναλύεται στην υποχρέωση των κρατικών οργάνων να σέβονται την αξία του ανθρώπου, ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου, δηλαδή να μην την προσβάλλουν κατά την άσκηση της κρατικής εξουσίας, αλλά και να την προστατεύουν, τόσο εκ μέρους των φορέων της εξουσίας όσο και εκ μέρους των ιδιωτών. Μάλιστα κατά Κ. Χρυσόγονο (Βλέπε Ατομικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, εκδ. Αντ. Σάκκουλα, 2002, σελ. 110), το άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος θεμελιώνει ευρύτερα υποχρέωση σεβασμού και προστασίας της ανθρώπινης αξίας και όταν αυτή δεν αντιστοιχεί ακόμα ή πια σε συγκεκριμένο πρόσωπο, όπως τούτο συμβαίνει στην περίπτωση του κυοφορούμενου και του νεκρού.
Ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στο πλαίσιο επιστημονικής ημερίδας της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής με θέμα «Ανθρώπινη αξία και εμπορευματοποίηση του σώματος. Η βιοηθική πρόκληση στον 21ο αιώνα» που έλαβε χώρα στην Αθήνα, στις 14-6-2019, τόνιζε χαρακτηριστικά τα εξής: «η διάταξη του άρθρου 2 παρ. 1 του Συντάγματος για την προστασία της αξίας του Ανθρώπου δεν καθιερώνει δικαίωμα αλλά διαδραματίζει πολύ ευρύτερο ρυθμιστικό ρόλο στο πλαίσιο του συνόλου του Συντάγματος, συνιστώντας γενική ρήτρα, μέσω της οποίας «φωτίζεται» ερμηνευτικώς κάθε άλλη συνταγματική διάταξη.
Ως εκ τούτου η εισηγούμενη υπό του κ. Αλιβιζάτου πρόταση για τους αντιρρησίες κοινωνικής συνείδησης, δηλαδή για εκείνους τους πολίτες που θα αρνηθούν εκ λόγων προσωπικής και κοινωνικής συνείδησης να εμβολιαστούν ότι «Έχει δικαίωμα να το αρνηθεί από την στιγμή που θα αποφασίσει να κ ά τ σ ε ι στο σ π ί τ ι του ή να μείνει σε ένα ε ρ η μ ι κ ό νησί» συνιστά προφανή, βαριά και αδικαιολόγητη προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αφού επιφέρει τον κοινωνικό στιγματισμό τους και οδηγεί στην ταπεινωτική μεταχείρισή τους από τα κρατικά όργανα.
Επομένως οι φανατικοί προπαγανδιστές του κυβερνητικού αφηγήματος «περί προστασίας της δημόσιας υγείας ως υπέρτατου αγαθού» έχουν θέσει πλέον ως επίσημα διακηρυγμένο στόχο την κατάλυση των συνταγματικών ελευθεριών με το τέλειο άλλοθι την προστασία της δημόσιας υγείας. Τούτο καθίσταται εναργέστερο, ύστερα από τις δηλώσεις του επικεφαλής της Αρχής Καταπολέμησης της Διαφθοράς, Άγγελου Μπίνη σύμφωνα με τον οποίο σχεδιάζεται η εισβολή αστυνομικών οργάνων και στα σπίτια, με την παρουσία εισαγγελέων στην περίπτωση που καταγγελθούν (από ποιους άραγε;) συναθροίσεις ή συγκεντρώσεις πολιτών. Ο κ. Μπίνης έκανε εκτενή αναφορά στον συγκεκριμένο σχεδιασμό της υπηρεσίας του, σε συνέντευξη που παραχώρησε, την Παρασκευή το βράδυ στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ και στην εκπομπή του δημοσιογράφου Βασίλη Κουφόπουλου.
Μόνο οι τηλεοπτικά υπνωτισμένοι δεν αντιλαμβάνονται πλέον ότι η αντιμετώπιση της «πανδημίας» γίνεται με όρους κατάργησης των ατομικών δικαιωμάτων και της αρχής του κοινωνικού κράτους δικαίου.
Δεν χωρεί πλέον καμία αμφιβολία για τον κάθε καλόπιστο παρατηρητή και νουνεχή άνθρωπο ότι διανύουμε μία άκρως ανησυχητική και επικίνδυνη, για τα συνταγματικά δικαιώματα περίοδο, κατά την οποία πίσω από τον εκκωφαντικό θόρυβο που προκαλείται ενορχηστρωμένα και μεθοδικά από τα ΜΜΕ (μέσα μαζικής εξαπάτησης και επιρροής) για την ενδεχόμενη κατάρρευση του συστήματος της δημόσιας υγείας εξαιτίας της αύξησης των κρουσμάτων του κορωνοϊού, ενεδρεύει ο πραγματικός κίνδυνος της άρχουσας πολιτικής και κοινωνικής ελίτ που «ως λέων ωρυόμενος» απειλεί να κατασπαράξει με πρωτοφανή κυνισμό και αγριότητα τις δημοκρατικές ελευθερίες των πολιτών, με το πρόσχημα της ακάθεκτης επέλασης του «αόρατου εχθρού».
Μετά την εκδήλωση της τρομοκρατικής επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, την 11η Σεπτεμβρίου 2001, οι νομοθετικές και πολιτικές πρωτοβουλίες που αναλήφθηκαν σε παγκόσμιο επίπεδο για την πάταξη της τρομοκρατίας κονιορτοποίησαν το περιεχόμενο και την λογική της αρχής της αναλογικότητας.
Η ανάγκη για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας με δέσμη μέτρων συρρίκνωσης των προσωπικών ελευθεριών, αποτέλεσε όχι μόνο το κυρίαρχο μέλημα της ατύπως παγκοσμιοποιημένης από τότε πολιτικής εξουσίας αλλά λειτούργησε και ως το τέλειο και διαρκές άλλοθι για τον ευτελισμό της ανθρώπινης αξίας. Στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και γενικότερα μέσα στα πλαίσια του λεγόμενου δυτικού κόσμου δηλ. των αστικών πολιτειών, ετέθη από τις πολιτικές αρχές και καλλιεργήθηκε έντεχνα και μαεστρικά από τα ΜΜΕ (μέσα μαζικής εξαπάτησης και επιρροής) το απαράδεκτο και ψευδές δίλημμα: «Ελευθερία ή Ασφάλεια». Τελικά το δίλημμα αυτό αποδείχθηκε τεχνητό και παραπλανητικό που στόχευε στην ενίσχυση του φόβου και της αβεβαιότητας. Ωστόσο αποτέλεσε το πολύτιμο εργαλείο στα χέρια των φορέων της πολιτικής εξουσίας, στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας να επιβάλλουν στις κοινωνίες με υπολογισμένες δόσεις ανελεύθερα και καταπιεστικά μέτρα, εθίζοντας την παγκόσμια κοινότητα των πολιτών στην ιδέα της συρρίκνωσης των ατομικών τους ελευθεριών «χάριν της ασφάλειας».
Σε μια κοινωνία που διολισθαίνει συνεχώς σε «δημοκρατικά ελλείμματα», στην οποία οι πολίτες της δέχονται αδιαμαρτύρητα και παθητικά να παρακολουθούνται και να επιτηρούνται, η αποψίλωση και αποδυνάμωση των συνταγματικών δικαιωμάτων καθίσταται δεδομένη. Η κατάσταση όμως επιδεινώνεται όταν οι ίδιοι οι πολίτες στην συντριπτική τους πλειονότητα δικαιολογούν την λήψη περιοριστικών της προσωπικής τους ελευθερίας μέτρων, προς χάριν ενός προσδοκώμενου, μελλοντικού όμως και αβέβαιου, δικαιώματος ασφάλειας. Ο Κόσμος μετά την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 δεν ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος, με την τρομοκρατία να παίρνει νέες διαστάσεις και να εξαπλώνεται. Οι πολεμικές επιχειρήσεις σε Αφγανιστάν και σε Ιράκ δεν έφεραν ποτέ τα αναμενόμενα αποτελέσματα, ενώ σήμερα τον ρόλο της Αλ Κάϊντα, έχει αναλάβει σε μεγάλο βαθμό, το ISIS. Οι πολίτες υπέκυψαν στο πιο πάνω δίλημμα και αποδέχθηκαν την συρρίκνωση των ατομικών τους δικαιωμάτων, όμως η πολυπόθητη ασφάλεια δεν ήλθε ποτέ.
Επομένως η ασφάλεια εμφανίζεται στα μάτια των ανθρώπων ως «άπιαστο όνειρο», ο περιορισμός όμως των ατομικών ελευθεριών εξακολουθεί να βιώνεται από τους πολίτες ως αναγκαίο κακό, στην αέναη προσπάθεια των πολιτικών αρχών για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Ο στόχος της ασφάλειας δεν μπορεί να υλοποιηθεί αλλά επιτυγχάνεται με περισσή ευκολία ο απώτερος στόχος της κατάλυσης των δημοκρατικών ελευθεριών.
Από τις αρχές του έτους παρακολουθούμε να διεξάγεται (οφείλουμε να ομολογήσουμε με περισσότερη επιμονή και ένταση) η ίδια ψυχολογική επιχείρηση κατατρομοκράτησης του παγκόσμιου πληθυσμού. Οι κυβερνήσεις σε πλανητικό επίπεδο θέτουν στις αδικαιολογήτως εμβρόνητες (με βάση την εμπειρία της 11ης Σεπτεμβρίου 2001), κοινωνίες το ίδιο παραπλανητικό και ελαφρώς παραλλαγμένο ψευτοδίλημμα: «Δημόσια Υγεία ή Ελευθερία».
Ο κορωνοϊός COVID-19 δεν συνιστά μεγαλύτερη απειλή από τον ιό της κοινής εποχικής γρίπης, όμως η «πανδημία» του κορωνοϊού συνιστά μια τρομακτική απειλή για τις δημοκρατικές ελευθερίες, αφού στις ημέρες μας διεξάγεται μια παγκόσμια στρατηγική επιχείρηση για τον τελικό έλεγχο της ανθρωπότητας, με την επιβολή μιας υγειονομικής τυραννίας.
Η «πανδημία» του κορωνοϊού χρησιμοποιείται από μια αφανή, άτυπη, παγκόσμια ηγετική ομάδα ως αφορμή για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας σε μια «αφηρημένη» και «ρευστή» χωρίς οργανική συνοχή κοινωνία η οποία θα απαρτίζεται από άτομα με χαλαρούς βιολογικούς, ψυχολογικούς και συναισθηματικούς δεσμούς. Είναι ξεκάθαρο ότι επιδιώκεται η μετατροπή της κοινωνίας σε μία άβουλη, καθοδηγούμενη και ελεγχόμενη μάζα μασκοφορεμένων αγέλαστων (και για αυτό) ρομποτοποιημένων ανθρώπων. Η μάσκα σκληραίνει (παγώνει) τα χαρακτηριστικά του προσώπου, ποιος ακόμη δεν το αντιλαμβάνεται;
Ο Robert Kennedy Jr, ανηψιός του δολοφονηθέντος προέδρου των Η.Π.Α., John F. Kennedy, στον χαιρετισμό που απηύθυνε στην συγκέντρωση που έλαβε χώρα στο Βερολίνο, στις 29 Αυγούστου 2020 αναφέρει χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων τα εξής: «Η πανδημία είναι μια βολική κρίση για την ελίτ που υπαγορεύει αυτές τις πολιτικές. Τους δίνει την δυνατότητα να διαλύσουν την μεσαία τάξη, να καταστρέψουν τους δημοκρατικούς θεσμούς, να μεταφέρουν όλο τον πλούτο από όλους εμάς σε μια χούφτα δισεκατομμυριούχων, ώστε να γίνουν αυτοί πλουσιότεροι κάνοντας εμάς φτωχούς».
Ο Ιταλός ιατροδικαστής Dr Pasquale Bacco σε ομιλία του στις 19-9-2020, δήλωνε μεταξύ άλλων τα εξής πολύ ενδιαφέροντα: «Ενώ μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε πολλά φάρμακα από την αρχή της επιδημίας που εξάλλου τώρα αναγκαζόμαστε να χρησιμοποιήσουμε γιατί είναι πιο αποτελεσματικά, χρησιμοποιούσαμε το οξυγόνο σε μεγάλη συγκέντρωση και πίεση μέσα στους πνεύμονες (διασωλήνωση) που ουσιαστικά σκότωνε τους ασθενείς.
Ένα άλλο μεγάλο λάθος είναι ότι βάζαμε πολλούς ανθρώπους σε γηροκομεία που εκεί συναντούσαν άλλους ασθενείς που πέθαιναν και συνέχεια τους αποτεφρώναμε. Είναι πολύ σημαντικό να γίνονται νεκροψίες για να ανακαλύπτουμε τις βασικές αιτίες θανάτου και εφόσον δεν μας είχε δοθεί ελευθερία να το κάνουμε αυτό όλοι οι γιατροί έπρατταν λάθος. Αυτοί που ευθύνονται για τους θανάτους είναι αυτοί που έδιναν τις κρατικές οδηγίες και ο ίδιος ο ιατρικός σύλλογος διότι εμπόδισε την διεξαγωγή νεκροψιών και εμπόδισε επίσης και την πρωτοβάθμια περίθαλψη στο σπίτι».
Σε άλλο σημείο της ομιλίας του αναφέρεται στα εμβόλια λέγοντας χαρακτηριστικά τα εξής: «Εδώ και 40 χρόνια προσπαθούμε να φτιάξουμε εμβόλια για RNA ιούς και δεν μπορούμε να το κάνουμε γιατί έχουνε πολύ μεγάλο αριθμό μετάλλαξης. Είναι πολύ παράξενο που περιμένουμε να φτιάξουμε ένα εμβόλιο μέσα σε λίγους μήνες για έναν RNA ιό. Το μόνο εμβόλιο που μπορεί να υπάρξει είναι το φυσικό εμβόλιο δηλ. η ανοσία αγέλης».
Επίσης αναφέρεται και στην χρησιμότητα ή των μασκών δηλώνοντας τα εξής: «Οι μάσκες είναι πάρα πολύ επικίνδυνες. Η μάσκα κάνει πιο όξινο το ph του αίματος και μειώνει το οξυγόνο όχι μόνο στο αίμα αλλά και σε όλα τα όργανα. Στα παιδιά αυτό είναι ακόμη πιο σοβαρό γιατί η όξυνση που προκαλείται από τις μάσκες αυξάνει τον κίνδυνο για πολλές παθολογίες. Είναι απαράδεκτο να φορούν μάσκες τα παιδιά, η κυβέρνηση εγκληματεί.»
Έτερος Ιταλός ιατρός ο Dr. Sergio Resta, ογκολόγος έχει δηλώσει τα εξής: «Ο κορωνοϊός είναι η μόνη ασθένεια όπου οι γιατροί αναζητούν τους ασθενείς και όχι το αντίστροφο. Ένα ανεξήγητο θαύμα. Ο κορωνοϊός περιέχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός κοσμικού και γήινου θεού: Αόρατος, Πανταχού παρών, Αλάνθαστος, Ανεξήγητος από την επιστήμη, Παντοδύναμος. Και σε μία θρησκεία που σέβεται τον εαυτό της, δεν θα μπορούσαν να λείψουν οι ιερείς που κηρύττουν όλες τις ώρες, οι οποίοι εκπροσωπούνται από ιολόγους [και δημοσιογράφους], ενώ οι νοσοκόμες με τις μάσκες και τα λευκά γιλέκα είναι οι νέες Εστιάδες Παρθένες. Τέλος, το εμβόλιο είναι η υπόσχεση της αιώνιας σωτηρίας».
Συνεπώς με το πρόσχημα της καταπολέμησης της «πανδημίας», κατεδαφίζονται οι συνταγματικές ελευθερίες, επιβάλλονται εξουθενωτικά lockdowns, το φάσμα της οικονομικής καταστροφής και της φτώχειας απειλεί ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού, η αβεβαιότητα και η ανησυχία κυριαρχούν στις ψυχές των ανθρώπων που βρίσκονται σε κατάσταση απελπισίας, αναζητώντας εναγωνίως μια ηλιαχτίδα φωτός που θα διαλύσει το ζοφερό σκοτάδι του φόβου και της απόγνωσης. Ο «αόρατος εχθρός» όμως τους χαμογελά σαρκαστικά επισείοντας το εμβόλιο το οποίο εντελώς αναπάντεχα δεν θα εξολοθρεύσει τον ίδιο, αφού αυτός έχει την δυνατότητα να αναπαράγεται και να επιστρέφει δριμύτερος προκαλώντας στο κοντινό μέλλον και άλλες πανδημίες για την αντιμετώπιση των οποίων θα απαιτηθούν νέα εμβόλια εισάγοντας με αυτό τον τρόπο στις κοινωνίες τον καθ΄έξιν μαζικό πολλαπλό εμβολιασμό.
Όπως δεν ηττήθηκε η τρομοκρατία με τους συνεχείς πολέμους, έτσι δεν θα ηττηθούν και οι πανδημίες με τους μαζικούς και επαναλαμβανόμενους εμβολιασμούς. Στην θέση του covid-19 θα ξεπηδήσει ενδεχομένως ο covid-21 και μετά ο covid-23 κ.ο.κ. Οι κοινωνίες διατρέχουν τον μεγάλο κίνδυνο να καταστούν όμηροι υπαρκτών ή ανυπάρκτων πανδημιών και των εμπνευστών τους!
Στην προσπάθεια καταπολέμησης της τρομοκρατίας και των πανδημιών θα ηττώνται συστηματικά οι συνταγματικές ελευθερίες και οι οικουμενικές αρχές του Κράτους Δικαίου.
Τουλάχιστον από το 2001 βρίσκεται σε εξέλιξη ένα σχέδιο οικονομικού ελέγχου των κρατών με σκοπό την υποταγή της εθνικής κυριαρχίας κάθε κράτους σε μια παγκόσμια υπερεθνική δομή η οποία θα επιβάλλει ένα ολοκληρωτικό σύστημα διακυβέρνησης και ελέγχου της ανθρωπότητας, που θα εμφανίζεται μεν υπό τον διάτρητο μανδύα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, στερώντας όμως από τους πολίτες τα αυτονόητα δημοκρατικά τους δικαιώματα και ελευθερίες!
Συνεπώς τα δημοκρατικά δικαιώματα, η λαϊκή κυριαρχία, οι αρχές του Κράτους Δικαίου, δεν προσφέρονται αλλά πρέπει να κατακτηθούν εκ νέου μέσα από την συλλογική πολιτική αφύπνιση, την κοινωνική ευαισθητοποίηση, την εναλλακτική υπεύθυνη ενημέρωση, την δημιουργία διαύλων επικοινωνίας στις γειτονιές, στις πλατείες, στα σχολεία, ενάντια στην επιβαλλόμενη από το κράτος απομόνωση και κοινωνική αποστασιοποίηση, ώστε να τεθούν οι βάσεις για την διαμόρφωση ενός μαζικού και συγκροτημένου κοινωνικού κινήματος που θα αμφισβητήσει δυναμικά και τεκμηριωμένα το επίσημο κυβερνητικό αφήγημα «της πανδημίας» και θα διατυπώσει μια εναλλακτική επιστημονική και πολιτική πρόταση με σκοπό την άρση του απαράδεκτου, αδικαιολόγητου και βλαπτικού για την πνευματική, ψυχική και σωματική υγεία lockdown.
Αυτό που επιβάλλεται λοιπόν να γίνει, με ψύχραιμη και νηφάλια αντιμετώπιση και αποτίμηση της υφισταμένης κατάστασης, χωρίς υστερικές κραυγές και διασπορά του φόβου, είναι η διαμόρφωση ενός ασφαλούς πλέγματος προστασίας των ευπαθών ομάδων του πληθυσμού με στοχευμένες παρεμβάσεις υπέρ των προσώπων της τρίτης ηλικίας και όχι όλων ανεξαιρέτως, αλλά αυτών που παρουσιάζουν σοβαρό υποκείμενο καρδιακό ή αναπνευστικό ή άλλο πρόβλημα, χωρίς την ασύμμετρη και άδικη επιβάρυνση ολόκληρου του κοινωνικού συνόλου.
Αν οι πολίτες εξακολουθούν να παρατηρούν με παθητικότητα, αδιαφορία και μοιρολατρικά την συρρίκνωση των συνταγματικών τους ελευθεριών, θα είναι οι ίδιοι που θα «στρώσουν το χαλί» και για το τρίτο αδυσώπητο και εφιαλτικό lockdown (ή για την χρονική επιμήκυνση του δευτέρου) το οποίο θα δώσει την χαριστική βολή στην κοινωνία και θα οδηγήσει στην κατάρρευση της οικονομίας. Δεν είναι μακριά η ώρα που οι ενεργοί και κριτικά σκεπτόμενοι πολίτες θα απολέσουν οριστικά την δυνατότητα να διατυπώνουν ελεύθερα τους στοχασμούς και τις σκέψεις τους στο διαδίκτυο, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το ανήκουστο έγκλημα της «διασποράς ψευδών ειδήσεων» σχετικά με την «πανδημία», αφού οι πολίτες πρέπει να ενημερώνονται αποκλειστικά και μόνο από τα κεντρικά δελτία των ειδήσεων των τηλεοπτικών σταθμών. Κάθε άποψη ή θέση η οποία εκπίπτει από το «τηλεοπτικό αφήγημα» λοιδορείται και συκοφαντείται ως «θεωρία συνωμοσίας». Κάθε άποψη που ταυτίζεται με τις κυβερνητικές θέσεις αποθεώνεται από τους τηλεοπτικούς σταθμούς ως η μοναδική αλήθεια.
Δεν είναι υπερβολή να ισχυρισθούμε ότι η δημοκρατία μας που κατακτήθηκε με αιματηρούς αγώνες και θυσίες πνέει τα λοίσθια. Οι δημοκρατικοί θεσμοί έχουν ήδη ατονήσει και η τεχνητή νοημοσύνη με τα μοντέλα των αλγορίθμων επικρατούν στην λήψη των κυβερνητικών αποφάσεων. Η έναρξη και ο τερματισμός των lockdowns θα εξαρτάται από τα υπολογιστικά επιδημιολογικά μοντέλα. Γίνεται ο άνθρωπος όμηρος των υπολογιστικών μηχανών; Αργοπεθαίνει ο homo sapiens για να ανατείλει η εποχή του homo digitalis; Ερωτήθηκαν οι πολίτες για τον μετασχηματισμό του κόσμου; Επιδοκιμάζουν τις αλλαγές;
Στις ημέρες μας εκκολάπτεται η γέννηση της δυστοπικής κοινωνίας στην οποία οι πολίτες θα ελέγχονται και θα παρακολουθούνται με την εφαρμογή και την χρήση συστημάτων υψηλής ψηφιακής τεχνολογίας.
Το έγκλημα του όχι μακρινού μέλλοντος, θα καλείται «έγκλημα σκέψης». Εμείς που διαφωνούμε ριζικά με τις κυβερνητικές επιλογές και αποφάσεις, με την υποχρεωτική μασκοφορία, την κοινωνική αποστασιοποίηση, την αναστολή κάθε οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας προγευόμαστε ήδη από τώρα τις συνέπειες του «εγκλήματος σκέψης». Αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητά μας ύβρεις, ειρωνείες, προπηλακισμούς, ακόμη και το ενδεχόμενο άσκησης ποινικής δίωξης, αφού τολμάμε και διαπράττουμε το αδιανόητο: Να σκεπτόμαστε και να συμπεριφερόμαστε διαφορετικά από τον υπόλοιπο κόσμο. Κλείνουμε τις τηλεοράσεις και ανοίγουμε τα βιβλία, με τον πόθο και τον ζήλο πρωτοετούς φοιτητού δημοσιογραφικής σχολής που ερευνά και αναζητά την αλήθεια χωρίς να μας επαναπαύει η «σερβιρισμένη αλήθεια» των καθεστωτικών και αργυρώνητων ΜΜΕ. Γιατί έχουμε μέσα μας βαθιά ριζωμένη την πεποίθηση ότι η αποκάλυψη της αλήθειας που κρύβεται κάτω από το πέπλο της διαστρεβλωμένης τηλεοπτικής πραγματικότητας και της μεροληπτικής και κατευθυνόμενης ενημέρωσης, είναι πράξη επαναστατική.
Φρονώ ότι καθίσταται επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε το δυστοπικό μυθιστόρημα κοινωνικής επιστημονικής φαντασίας του Άγγλου συγγραφέα, Άλντους Χάξλεϋ το οποίο γράφτηκε το 1931 και δημοσιεύθηκε το 1932 στο οποίο δίδεται ο ορισμός της τέλειας δικτατορίας: «Η τέλεια δικτατορία θα έχει την εμφάνιση της δημοκρατίας. Μια φυλακή χωρίς τοίχους στην οποία οι κρατούμενοι δεν θα ονειρεύονται να δραπετεύσουν. Ένα σύστημα δουλείας όπου χάρη στην κατανάλωση και τη διασκέδαση, οι δούλοι θα αγαπήσουν τη δουλεία τους…» (Άλντους Χάξλεϋ, Ο θαυμαστός καινούριος κόσμος, 1932).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου