Ερωτήματα ενός αφελούς πιστού ή, ενός πονηρού απίστου, του Μάνου Στεφανίδη

Κυριακή 5 Απριλίου 2020

Ερωτήματα ενός αφελούς πιστού ή, ενός πονηρού απίστου, του Μάνου Στεφανίδη

Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

Στον φίλο μου Βαγγέλη Κούμπουλη

“Τί ωφελήσεται άνθρωπος εάν κερδίση την ζωήν....

και απολέση την ψυχήν αυτού; Ήγουν την άνω Ιερουσαλήμ;”

Διερωτώμαι: Αν δεν θεολογήσουμε τώρα και μάλιστα επί της ουσίας, πότε άλλοτε θα θεολογήσουμε; Εισέβαλε εν εμοί, σκόλοψ τω πνεύματι μου, το πνεύμα του Πονηρού και ο διάβολος με πείραξε ερωτών:
Είναι δυνατόν να αναβάλλεται ή και να καταργείται η ευχαριστηριακή λειτουργία της Εκκλησίας με απόφαση της πολιτείας; Οι τελετές και οι ακολουθίες Της με φιρμάνια και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου; Ο καθ’ ημέραν και αενάως και ακαταπαύστως, o πάσαν στιγμήν και πάσαν ώραν ομολογιακός της χαρακτήρας στα χέρια του κάθε Χαρδαλιά; Αυτό δεν συνιστά την μέγιστη ύβριν εναντίον της Πίστεως ως αιωνίου σωτηρίας; Την μέγιστη υποκρισία της εκκλησιαστικής ηγεσίας έναντι των πιστών; Μπορεί ο Υιός του Θεού να φοβείται όχι τον Σατανά, τον οποίον ενδόξως συντρίβει αλλά έναν ιό, έναν μονοκύτταρο (!) οργανισμό, και να “απέχει” προσωρινά από την σωτηρία του κόσμου;

Είναι δυνατόν οι Εσπερινοί της Μεγάλης Εβδομάδας, η Σταύρωσις, ο Επιτάφιος και η Κυριακή της Ανάστασης να αναβληθούν από εκκλησίες και ξωκλήσια για φέτος λόγω … κορωνοϊού ή να γίνουν κεκλεισμένων θυρών και μόνο από μητροπόλεις; Δηλαδή να αντικαταστήσει τον Ιωάννη Δαμασκηνό ο Σάρτρ; Χωρίς το Σώμα της Εκκλησίας που είναι οι πιστοί; Το αληθινό Σώμα Χριστού; Λόγω… φόβου;

Τότε που είναι η πίστη που μετακινεί όρη και εγείρει νεκρούς; Ψέματα όλα αυτά και κουτόχορτο για το πόπολο; Με την πρώτη δυσκολία τα εγκαταλείπουμε;

Μπορεί ποτέ η Εκκλησία να αποδεχθεί ότι η επιβίωση, ο πρόσκαιρος και ασήμαντος επί της γης βίος, είναι υπέρτερος, είναι πολυτιμότερος της αιωνιότητας για την οποία μάχεται και την οποία προπαγανδίζει εδώ και 2000 χρόνια; Όσοι φοβούνται τον θάνατο, ΔΕΝ πιστεύουν εις ανάστασιν νεκρών!!!

Εις μάτην λοιπόν θυσιάστηκαν τα νέφη των μαρτύρων και των ομολογητών οι οποίοι δεν υπήκουσαν στην εξουσία, τους Χαρδαλιάδες της εποχής αλλά βάδισαν γελαστοί προς τα στόματα των λεόντων;

Μ’ άλλα λόγια, είναι δυνατόν τις αποφάσεις για την πνευματική ζωή του ποιμνίου να τις λαμβάνει όχι ο αρχιεπίσκοπος και η Ιερά Σύνοδος, όχι ο κάθε λειτουργός του Υψίστου κατά συνείδησιν, όχι το πλήρωμα της Εκκλησίας που αποτελεί και το ζών Σώμα Χριστού αλλά ο κύριος Χαρδαλιάς και τα διοικητικά του μέτρα; Είναι δυνατόν να συλλαμβάνεται επίσκοπος επειδή τελεί την ιεράν ακολουθία των Χαιρετισμών και να μην καταγγέλλεται η πράξη αυτή ως ανόσια, ως έργω κατάργηση της Πίστης της ίδιας;

Μήπως δεν είναι αυτό το καθήκον και ο όρκος του συγκεκριμένου αλλά και του κάθε λευίτη; Μπορεί να αναβληθεί η προσευχή μας προς την Θεοτόκον, τον Υιό της λόγω… ιού; Πόσο ΣΟΒΙΕΤΙΑ καταντήσαμε;

Ήμαρτον Κύριε! Και πάνω από όλα η αναβολή της μετάληψης των αχράντων μυστηρίων; Η άρνηση της Μετάληψης στους βαρέως ασθενείς των νοσοκομείων; Κι αν μπορεί, κι αν επιτρέπεται να συμβαίνει αυτό, τότε αυτό σημαίνει ότι είναι δυνατόν ΚΑΙ να καταργηθεί αφού αποτελεί ΤΎΠΟ και όχι ουσία.

Άρα όλα όσα πιστεύουμε, ήταν ένα μέγα ψεύδος μία κατασκευή για να παρασύρει το πλήθος, το όπιο του λαού όπως ακριβώς ισχυρίζονται οι υλιστές, οι αντίχριστοι και οι οπαδοί του Μαρξ.

Άρα κι όλα αυτά που έχουμε μάθει από παιδιά, με τα οποία έχουμε ζήσει όλη τη ζωή μας και μάς έχουν διδάξει η παράδοση αλλά και το τυπικό της Εκκλησίας, είναι απλά αυτό ακριβώς: Ένα τυπικό, ένα τελετουργικό, ένα σύμβολο χωρίς καμία βαθύτερη σημασία. Κενό ουσιαστικότερου, πνευματικού περιεχομένου. Χωρίς μεταφυσική! Γιατί περί αυτού πρόκειται!

Πώς μπορεί, λοιπόν, να αποκλείεται ο πιστός της Θείας Μετάληψης, δηλαδή της αιωνίου ζωής; Πώς είναι δυνατόν να ευσεβείται κατά μόνας εντός των ιερών ναών; Ή ακόμη χειρότερα, κεκλεισμένων των θυρών; Κάτι τέτοιο δεν συνιστά, επαναλαμβάνω, άρνηση της ίδιας της Εκκλησίας ως ζώντος σώματος Χριστού;

Είναι δυνατόν να αποδέχεται η επίσημη εκκλησία ότι η θεία κοινωνία, η στέρηση της οποίας συνιστά πνευματικό θάνατο – ό, τι δηλαδή φοβερότερο θα μπορούσε να υποστεί ένας πιστός – μπορεί να αναβληθεί για χρόνο ευθετότερο; Δεν είναι αυτός ο ρασιοναλισμός, αυτή η brutal εκκοσμίκευση και ο ουσιαστικός της θάνατος; Αν αρνηθούμε το θαύμα, δεν καταλύουμε το δόγμα καθιστάμενοι μία ακόμη υπηρεσία στην υπηρεσία του κράτους; Μήπως, άρα, πρέπει να προχωρήσουμε στον χωρισμό εκκλησίας και κράτους, με πρωτοβουλία της Εκκλησίας, τώρα αμέσως; Επειδή αύριο θα είναι πάρα πολύ αργά. Εκτός κι αν ο Αρχιεπίσκοπος ενσυνειδήτως έχει παραχωρήσει την πνευματική του εξουσία αλλά και τα ύψιστα, ποιμαντικά του καθήκοντα στον κύριο Χαρδαλιά και την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Άρα; Άρα χωρισμός κράτους και εκκλησίας εδώ και τώρα. Και μάλιστα με πρωτοβουλία της Εκκλησίας.

ΥΓ. Προσωπικά ως άθεος χριστιανός ορθόδοξος ,για να το πω πιο απλά, αγνωστικιστής του οποίου όμως η κουλτούρα και η παιδεία στηρίζονται στην ορθόδοξη παράδοση, μπορώ να αποστερηθώ το τυπικό της Εκκλησίας, δηλαδή τη λειτουργία της Κυριακής, τις ακολουθίες των προηγιασμένων δώρων και της Μεγάλης Εβδομάδας κ.ο.κ. Το οποίο τυπικό, ούτως ή άλλως, αντιμετώπισα και αντιμετωπίζω ως συναισθηματικό φολκλόρ. Αυτός όμως που δηλώνει πιστός και όχι Χριστιανός της ταυτότητας, δεν πρέπει να έχει τεράστιο υπαρξιακό και συνειδησιακό πρόβλημα; Ή, όχι; Για παράδειγμα, οι καλόγεροι στο Άγιον Όρος οι οποίοι συναθροίζονται κατά δεκάδες στα μοναστήρια τους για να τελέσουν όρθρους, εσπερινούς, ακολουθίες, ολονυχτίες, παννυχίδες και τα λοιπά που μεταλαμβάνουν καθημερινά και από κοινού, που κατασπάζονται τις άγιες εικόνες και τα ιερά λείψανα συνεχώς, αυτοί δεν κινδυνεύουν; Ασφαλώς και κινδυνεύουν, έχουν όμως αποδεχθεί την αποστολή των, το καθήκον τους, όπως αυτό απορρέει από το αγγελικό τους σχήμα. Το Άγιον Όρος δεν αργεί ούτε μπαίνει σε καραντίνα γιατί αυτό θα σήμαινε την αυτοκατάργηση του. Διανοήθηκε κανείς απαγόρευση τελετών και συναθροίσεων στο Άγιον Όρος; Γιατί; Γιατί ουδείς έχει αυτήν την πνευματική δικαιοδοσία! Άρα; Άρα ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά;

Άρα κάπου περισσεύει η υποκρισία; Ή, ακόμη χειρότερα, η συμπόρευση με το κοσμικό κράτος, η υποταγή σ’ έναν μηχανοποιημένο ορθολογισμό ως άλλοθι της πνευματικής μας αβελτηρίας και ακηδίας; Πράγμα που εν τέλει θα πει “Εδώ σε θέλω Κάβουρα”. Που θα πει πως τελικά δεν πιστεύουμε επίσημα στο θαύμα. Στο μέγα και καινόν μυστήριον αλλά έχουμε καταντήσει υψηλόμισθοι, δημόσιοι υπάλληλοι! Άρα, χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους τώρα!

Φωτογραφίες: Ιησούν ή Μακιαβέλλι; Διαλέξτε! Με τον Πρίγκιπα ή με τον Θεό;