Τους Νενέκους, τους Γούσηδες, τους Εφιάλτες και τους Πουρκουάδες τους φτύνει η Ιστορία και ξεβράζει τα κουφάρια τους όπως η θάλασσα.

Ο,τι έχω γράψει μέχρι σήμερα για τον χαρακτήρα του λαού μας, για τα κουσούρια μας και τις αδυναμίες μας, για το μεγαλείο μας και την αθλιότητά μας, τα έχω γράψει από αγάπη γι΄αυτήν την Πατρίδα και για τον Έλληνα...

Ποτέ δεν λάτρεψα κάτι ξενικό, ούτε θαμπώθηκα από τους ξένους. Κάποια πράγματα όμως τα ζήλεψα και συνεχίζω να τα ζηλεύω σ’ αυτούς. Ποια είναι αυτά; Μα η αγάπη φυσικά που δείχνει κάθε λαός για την πατρίδα του και η ενότητά τους. Δείτε τυχαία ένα βίντεο από παράσταση στην σημερινή Ρωσσία, όπου ένα τεράστιο θέατρο τραγουδά μαζί με την χoρωδία του Ρωσσικού Στρατού τον Αποχαιρετισμό του «Slavianka», τραγούδι που γράφτηκε μερικά χρόνια πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση, τραγουδήθηκε εμβληματικά στην Σοβιετική Ένωση όταν πολεμούσαν κατά των Ναζί στον Β΄ Π.Π και τραγουδιέται μέχρι σήμερα στην μετακομμουνιστική Ρωσσία. Και το τραγουδούν όλοι. Από τα μικρά παιδάκια μέχρι τους γεροντότερους. Δεν ξεχωρίζουν την ιστορία της πατρίδας τους σε τσαρική ή κομμουνιστική Ρωσσία. Τα εμβλήματα των Ρομανώφ ή των κομμουνιστών του Λένιν μπορεί να αλλάζουν και να διαδέχονται το ένα το άλλο όπως και οι κυβερνήσεις, όμως αυτό που δεν αλλάζει είναι ο λαός και το φρόνημά του. Βλέπεις επίσης του Βρεττανούς με τον σταθερό κοινοβουλευτισμό τους και την θεσμική τους Βασιλεία να τραγουδούν το «Land of Hope and Glory» και αισθάνονται περήφανοι γι΄αυτό που ήταν, γι’ αυτό που είναι και γι΄αυτό που θα συνεχίσουν να είναι. Βλέπεις τους Αμερικάνους των ΗΠΑ και στην ανάκρουση του εθνικού τους ύμνου σηκώνονται όρθιοι και με το δεξί τους χέρι ακουμπούν την καρδιά, ένας πολυφυλετικός λαός που απαρτίζεται από διαφορετικές εθνότητες, δεμένος όμως με σφυρηλατημένη εθνική συνείδηση.

 Εδώ και μέρες παρακολουθώ τη διαμάχη αν το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς ή ο ελληνικός λαός. Αρκεί να ακουστεί ο εθνικός μας ύμνος, ώστε οι μισοί να σταθούν προσοχή και οι άλλοι μισοί να αρνηθούν να το πράξουν επειδή κατά την άποψή τους είναι εθνικιστικό, φασιστικό και μιλιταριστικό. Η εθνική μας κληρονομιά λοιπόν έχει ένα καταπίστευμα και μόνο: τον Εθνικό Διχασμό. Ο οποίος παραδίδεται ευλαβικά από γενιά σε γενιά. Πολύ νωρίς πολεμούσαμε και σκοτωνόμασταν μεταξύ μας στα πρώτα χρόνια της Επανάστασης του ΄21. Στη συνέχεια φιλογάλλοι, φιλοάγγλοι, φιλορώσσοι. Φιλοπάτριδες όμως ποτέ.

 Ο αδερφός να μισεί τον αδερφό; Να υπονομεύει το αίμα του; Να τον λοιδωρεί στον χαμό του; Τίποτα δεν μάθαμε πιά; Φάγαμε έναν ολόκληρο αιώνα, από το 1909 και μετά με τους Βασιλικούς και Βενιζελικούς από τη μια, με τους αστούς και τους κομμουνιστές από την άλλη. Δεν μας φτάνει μια ολόκληρη Μικρασιατική καταστροφή το 1922; Δεν μας φτάνει η εξοντωτική για τη χώρα περίοδος 1946-49; Δεν μας παραδειγματίζει η απώλεια της μισής Κύπρου το 1974; Δεν θα μάθουμε ποτέ; Τίποτα; Τα ίδια και τα ίδια; Φασίστες, κομμουνιστές, δεξιοί, φιλελέδες, μαοϊκοί, τροτσκιστές, αναρχικοί, πατριώτες, υπερπατριώτες!

 Όλες οι φυλές. Κάθε μια το μαγαζάκι της με τα μικροσυμφέροντά της. Με το τεφτέρι του «πολιτικώς ορθού» και των «ίσων αποστάσεων». Πότε θα αγαπήσουμε επιτέλους αυτήν την Πατρίδα; Γίναμε λαός μικρόψυχος! Και δειλός! Και ασεβής! Ούτε τους νεκρούς μας σεβόμαστε ούτε τις θυσίες τους αναγνωρίζουμε. Η μοίρα τέτοιων λαών είναι προδιαγεγραμμένη. Ηττώνται. Διαπομπεύονται. Γονατίζουν ξεφτιλισμένοι. Τους Νενέκους, τους Γούσηδες, τους Εφιάλτες και τους Πουρκουάδες τους φτύνει η Ιστορία και ξεβράζει τα κουφάρια τους όπως η θάλασσα.

Έλληνες, την Πατρίδα μας και τους συμπατριώτες μας δεν τους πουλάμε, αλλά τους υπερασπιζόμαστε με κάθε τρόπο, με κάθε κόστος και με όποια θυσία απαιτηθεί.
πηγη

πηγή